Ο δικός μου Δεκέμβρης είναι φωτεινός. Δεν δόθηκαν πολλές υποσχέσεις, μα λίγες φράσεις έγιναν πράξεις. Το μεγάλο ταξίδι του χειμώνα βρήκε το δικό του μήνα. Λαμπερός γιορτινός ανυπόμονος, ανυπότακτος, κουρτίνες με χρώματα, γλυκές αλχημείες, ανθρώπων όνειρα, γεύσεις και χαμόγελα ψυχής, του Δεκέμβρη συναισθήματα. Οι νύχτες μυρίζουν βροχή, η αίσθηση του πάγου στα χέρια υποταγμένη, μα η θέρμη του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι χαράζει μελλοντικές αναμνήσεις. Στα δακρυσμένα τζάμια

🙏Άγιος Ανδρέας – Ο Πρωτόκλητος Απόστολος της Πίστης🙏 Στου κόσμου τις ακτές και στα ήρεμα νερά της Γαλιλαίας, ακούστηκε κάποτε ένα κάλεσμα θεϊκό. Κι ο Ανδρέας, ο ταπεινός ψαράς με την καθαρή καρδιά, άφησε τα δίχτυα του και ακολούθησε τον Χριστό χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι γεννήθηκε ο Πρωτόκλητος· αυτός που πρώτος άκουσε τη φωνή, πρώτος πίστεψε, πρώτος άναψε τη φλόγα που θα φώτιζε τον κόσμο. Το βήμα του έγινε δρόμος ευαγγελικός. Ταξίδεψε σε λαούς και χώρες, όχι με πλούτη ή δύνα

Σκιές γλιστρούν στο κενό αφήνουν μια ζεστασιά που μοιάζει με ανάμνηση Οι αναπνοές μπλέκονται κι ο χρόνος περνά σαν άγγιγμα που πρόλαβε να γίνει παντοτινό Τα βλέμματα ακουμπάνε κι ένα μικρό χαμόγελο ανάβει και σβήνει στο βάρος της στιγμής Και με κρατάς στο φως που τρεμοπαίζει στον ίσκιο μιας λέξης που δεν βγήκε ποτέ Και μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ανάβει μια μνήμη που ακόμα ζει Κι αν η σιωπή βαραίνει σαν λύπη θυμάμαι το χέρι σου που έφυγε κι ό,τι δεν είπαμε καίει μέσα μας στο σκ

Σ' αυτό το μυριόχρο Σύμπαν, στου αστρικού στερεώματος μια γωνιά συναπαντηθήκαμε... Δυο ετερογενείς ευθείες που μάχονται για μιας σύγκλισης τ άγγιγμα... Αλίκη Πέΐκου 🌹

Ολόκληρη ζωή σας αναζητάω μελιά μου μάτια, στην απόλυτη την μοναξιά μου, χωρίς την αγάπη,την αγκαλιά σας. Χειμώνες τώρα και Καλοκαίρια, κρύα, αδειανά τα δυό μου χέρια η καρδιά μου παγωμένη αχ, πως θα ζήσω; Χωρίς το φιλί σας πριν ξεψυχίσω. Έλα αγάπη μου, έλα ψυχή μου, έλα τ ' αγεριού πνοή μου, μαργαριτάρι του ωκεανού, Φάρε της ζωής μου... Έλα να σεργιανίσουμε... την καρδιά σου να γεμίσω με όλα τ ' άστρα τ ' ουρανού... Φλουρί χρυσό φε

Εκκωφαντική η σιωπή, σαν κάτι προσπαθεί να φέρει, σαν δήμιος,μαχαίρι δίκοπο κρατά στο χέρι. Ουρλιάζει μέσα από τη φυλακή της, χειμώνα καλοκαίρι. Ακούω τον ήχο της σιωπής, από βαθύ λαβύρινθο να βγαίνει, λέξεις που εγκλωβίστηκαν, σε μιά βαθειά πληγή. Λέξεις που αποκοιμήθηκαν, σε ψάθα καλοκαιρινή. Φθόγγοι και δίφθογγοι, αγκομαχώντας,επιπλέουν, μέσα από τα κύματα του λογισμού. Σπάνε στα βράχια της ψυχής κι ανακυκλώνονται... Οι λέξεις συνθλίβονται, απ’ το τριγμό της σιωπής,εγκλωβί

Ανασφάλεια Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη στον Εαυτό μου! Είχα μοιάσει της Μανούλας μου! Πνιγόμουν σε μια "κουταλιά" νερό. Νόμιζα με το παραμικρό.... ότι θα πέσω στο γκρεμό! Αυτή η ανασφάλεια με σημάδεψε... ίσως γιατί θεοποίησα το "χρήμα". Το θεωρούσα φυγόκεντρη δύναμη. Κι επειδή δούλευα μέρα- νύχτα να το αποκτήσω.... Φοβόμουν μήπως άδικα το σπαταλήσω. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου... Ίσως γιατί τίποτε δεν μου χαρίστηκε... Πλήρωνα ακριβά ακόμα και τον αέρα που α

Να βάζεις κ ό μ μ α πού και πού... Ανάσες ζωογόνες και παύσεις στη φωνή του Νου...✏️ Και θ α υ μ α σ τ ι κ ά πολλά στον λόγο της Ψυχής... με χρώμα χρυσοπόρφυρο απ' το μεγαλείο της παλέτας που θεϊκά σε περιβάλλει...🖍 Μην ξεχνάς τα α π ο σ ι ω π η τ ι κ ά . . . Προσεκτικά να τ' ακούς! Είναι τόσο φλύαρα μες στην αινιγματική σιωπή τους...✏️ Η ά ν ω τ ε λ ε ί α ούτως ή άλλως μπαίνει από μόνη της σε κάθε σου πράξη... προθετική ή απρόθετη... Πάντα "δώρα" κουβαλά μαζί της...

Σαν δεν μιλάς Δεν σε υπομένω υπομονή και μέσα μου οργιάζω,  όταν τα μάτια του δεν δω, σάν ίσκιου σκια τρομάζω.  Φτεροκοπώ πουλί γυμνό στα κλώνια της οργής μου, κι ακροβατώ στα βράχια της ψεύτρας αντοχής μου.  Σαν δεν μιλάς, μ ακούς; στον Άδη, σαν ρίγος ολισθαίνω  με μύρια άγχη τις χορδές του είναι μου υφαίνω... Μέσα στο νου τα πιο σκαιά και σκάρτα αραδιάζω,  γίνομαι δήμιος της χαράς, το γέλιο αρμαθιάζω. Έρπεται μέσα μου η σιωπή, την αντοχή ξεφτίζει,  πόνους και λύπες μαρτυρά