Από βιτρίνα μαγαζιού σα να 'χες βγει, κούκλα σωστή. Σε θαύμαζε το πλήθος κι ο έρωτας επίσης που, δειλός κι αμήχανος, κοντά μας με προφύλαξη ακολουθούσε . Άνοιξες την πόρτα του αμαξιού και μπήκες κι ένα άρωμα εξωτικό γέμισε τον αέρα, στα κλεφτά ένα γλυκό μου χάρισες χαμόγελο, κι έναν πονηρό μορφασμό μ' ερωτικό υπονοούμενο,  μα ο δειλός ο έρωτας έκανε πως δεν είδε. Μ' ένα αστείο μου,γλυκά γελώντας γέρνεις κοντά μου και ψιθυρίζεις, πάμε παραλία στο δασάκι εκεί που κάνει πιάτσα κ

Σ αγάπησα σαν όνειρο που δύσκολα τελειώνει Κι όταν σφικτά σε κράτησα πέταξε αηδόνι Σ αγάπησα σαν όνειρο πουλάκι που κρυώνει Σε κοίταξα λατρευτικά κι όλα γίνανε σκόνη Σ' αγάπησα σαν όνειρο πουλάκι μες το χιόνι Ο κόσμος μου μεγάλωσε σαν θάλασσα π' ανοίγει μα συ σκληρά με πρόδωσες γιορτή μου που τελειώνει Παλίρροια η ανάσα μου με παίρνει και με πνίγει Έστρωσα σίγουρα για δυο εκείνο το τραπέζι Μία ζωή σου έδωσα γλυκιά σαν πετιμέζι Έριξα ζάρια κι έχασα δεν ένιωσα χαμένη Έζησα, είδ

Συρματοπλεγμένες σκέψεις, αιχμάλωτα πάθη, φοβισμένες επιθυμίες. Δεσμοφύλακες οι οπλισμένες τύψεις. George Kastrounis 🌹

1) Με το νέο σας βιβλίο Νίκανδρος που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος, πραγματοποιείτε ένα εντυπωσιακό πέρασμα από τον αυστηρά επιστημονικό κόσμο της ιατρικής και της ορθοπαιδικής στη συγγραφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος, που απαιτεί βαθιά έρευνα και λογοτεχνική ευαισθησία. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την ιστορία σας και τα μηνύματα που επιθυμείτε να αναδείξετε μέσα από αυτήν; Η ιστορία που αφηγούμαι είναι ένα οικογενειακό δράμα ουσιαστικά ενός πατέρα και του γιού του.

Το άτι καλπάζει στα βουνά ελεύθερο, ευτυχία, δόξα, τύχη που αναπνέει καθαρότητα. Μάτια υγρά από συγκίνηση... Δεν ξέρει τη μοίρα του. Ούτε φαντάζεται πως σαν γεράσει, κι η σφαίρα το πονέσει το δάκρυ θα κυλήσει στο περήφανο μέτωπό του. Ανθρώπου έργο αυτό. Μια πράξη πόνου. Απόλαυσε την πολύτιμη ύπαρξή σου... μα πια, αφήνεσαι στη μοίρα σου. Τα πέταλά σου δεν ηχούν ξανά. Η χαίτη σου, η περηφάνια σου. Κι εσύ άνθρωπε, έχεις με τη σειρά σου την ίδια μοίρα. Το άτι, αυτό το ξέρει. Κλεί

Γιατί μισό χαμόγελο φεγγάρι μου θλιμμένο, ζωγράφισες στα χείλη απόψε φορεμένο; Μοιάζει η μορφή σου πικραμένη... ή από κάποιο πείσμα κρατάς το πάνω σφαλισμένο; Αχ, οι λύπες, οι συμφορές του κόσμου, το πάνω χείλος κρύψανε δια νόμου... Με μια βαριά σκιά να είναι σιωπηλό... Κι εγώ, λυπάμαι...σωπαίνω... δεν μιλώ... Όλες τις νύχτες γράφει, να πενθώ, να κουβαλώ την ερημιά του δρόμου... Έτσι, το κάτω χείλος μ' άφησαν λειψό Μια νότα χαράς στον ουρανό χαράζει. Όσο μπορούσα, τ' άνοιξα,

Σαν ένα όνειρο έρχεσαι τα βράδια στον ύπνο μου. Ένα αερικό, μια οπτασία, ψέμα και αλήθεια μαζί. Δεν κοιμάμαι, δεν είμαι ξύπνιος αλλά εσύ ταράζεις το είναι μου, καθυστερείς τα άσχημα όνειρα μου… Πάντα άσχημα είναι, τα έχω συνηθίσει. Μόνο εσύ τα ομορφαίνεις με το άγγιγμά σου. Εκεί, στα πιο όμορφα ταξίδια του Μορφέα είσαι εσύ μαζί μου, εκεί ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Εκεί, καρδιά μου, μοιραζόμαστε εμάς. Μιλάμε, γελάμε, κοιταζόμαστε με εκείνα τα βλέμματα που μιλάνε, που λέμε τα πάντ

Μέσα απο τις γραφικές γειτονιές της ιστορίας με καλείς. Στολισμένη με τα άνθη της νοσταλγίας με καρτερείς. Το βελούδινο φόρεμα, μου τραβά την προσοχή. Σκαλισμένα κεντίδια, την καρδιά πολιορκείς. Καθισμένη στον τρίποδα προς το μέρος μου κοιτάς. Φωτογραφία που πάντοτε όταν με βλέπει γελά. Την μανιβέλα του χρόνου ξεκινά να γυρίζεις. Περιστρέφοντας ο κύλινδρος μελωδίες εποχής χαρίζεις. Με το "βαλς των χαμένων ονείρων" τελειώνει ο χορός. Μακάρι κάποτε απ' την γειτονιά μου να 'ρθ

Η σκέψη Πάντοτε είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη σκέψη... Ήταν μια σχέση αμφίδρομη... Έμοιαζε με τη σχέση Εραστή προς Ερωμένη. Τώρα στα στερνά με κυνηγάει πόθος άσβηστος... επιθυμώ διακαώς να βγάλω τη σκέψη απ' το "συρτάρι"... Να την θωπεύσω, να την κανακέψω, να την αερίσω...και καθάρια σαν το χρώμα τ ουρανού, να την ξεπροβοδίσω..... Μετά από λίγο παθαίνω πανικό ανεβάζω πυρετό..., έχω σύγκρυο..., Ακούω τους χτύπους της καρδιάς... Κι όλο λέω δεν θα το ξανά κάνω... Και κόβεται