Γιατί να μην μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Να λέω , όσα νιώθω , να αδιαφορώ φανερά. Πρέπει να συμβιβάζομαι, να προσαρμόζομαι. Γιατί; Δεν θέλω . Δεν μ’ αρέσει. Ούτε πρόκειται.   Να κουλουριαστώ κάτω από την κουβέρτα μου. Με κλειστά μάτια να κλείσω τον ανεπιθύμητο έξω. Εγώ και εγώ στο δικό μου σκοτάδι ασφαλισμένη. Ο κόσμος γύρω να γυρίζει χωρίς εμένα πιόνι.   Το δικό μου παιχνίδι έχει βολικούς κανόνες. Τα όρια μου έχουν λυγίσει από χρόνια. Μια μάσκα φορώ μόλις ανοίξω την πύλη. Ν

Η πλατεία μας, ο δρόμος από πάνω. Άνθρωποι βιαστικοί, σκοτάδι, σκόρπια λόγια. Ψηλά, το φεγγάρι 🌙 έλαμπε, σαν ασήμι που ανασαίνει μέσα στον ουρανό. Η ανάσα σου τόσο ζεστή… κι ανάμεσα μας, θυμάσαι; Ο έρωτας που γιόρταζε, μεθυσμένος από αγάπη, δίχως φόβο, δίχως όραμα, μόνο αλήθεια. Και τώρα μένει μόνο η ανάμνηση, ένα φως που λάμπει μέσα στην καρδιά μου ❤️ σαν σπίθα που δεν έσβησε ποτέ. Και τα βράδια που θυμάμαι τα φιλιά σου, η μυρωδιά σου μένει πάντα εδώ, σαν χάδι που δεν διάλε

Γιατί κάθε τέτοιο σενάριο γρήγορα εκτυλίσσεται σε επίλογο  με τελευταία στιγμή μιά τελεία ; Ήταν κάποιες στιγμές εξαίσιες, που για μας μόνο θέλαμε να κρατήσουμε και να χαρούμε σε χρόνο εναλλαγών αυγής και νύχτας. Κι απόψε το βραδάκι ξανασμίξαμε στο μπαρ της Ρόζας πίνοντας κόκκινο κρασί, μ' ένα φως παράξενο στα μάτια γύρισες ξαφνικά κι αυθόρμητα, μου ψιθύρισες, μωρό μου ... Ίσως να 'ταν το κόκκινο κρασί, η θαλπωρή , η ανοιχτή αγκαλιά της παραλίας , η εφηβική καρδιά που κρύβουμ

Στην μονάκριβή μου κόρη που σαν σήμερα είδε το φως της ζωής, και διπλή γιορτή, για μένα η σημερινή, αφού γιορτάζει κι ο Νίκος μου, το στερνοπαίδι μου, το τρίτο ανθισμένο κλαδί μου , από τα πορτρέτα της καρδιάς μου...! Τυχερή κι ευτυχισμένη που υπάρχετε στο διάβα μου, θεία δώρα ο ερχομός σας, κι ευχαριστώ τη ζωή για την πολύτιμη ύπαρξή σας! Χρόνια σας πολλά, Παιδιά μου! Γενναιόδωρα κι ευλογημένα τα χρόνια σας, με άπλετο φως αγάπης πλουμισμένα!! Σας λατρεύω!! ❤️❤️ Ο κορμός και

Εύθραυστη η ψυχή, από πούπουλο φτιαγμένη, μέσα μας ζεί κι αναπνέει, μα είναι βαθειά κρυμμένη. Όσα κρύβει μέσα της, ποτέ δεν ξεστομίζει, τάχει κάνει φυλαχτό, δικά της και τα ρίζει. Θυμώνει και ωρύεται, όποιος την πλησιάζει, στο άγγιγμα της θλίβεται, λέξη ποτέ δεν βγάζει. Θέλει γλυκά κι όμορφα, θέλει να δεί σημάδι, την πρόθεση σου οσμίζεται, αν θα της δώσεις χάδι. Ιερό πράγμα η ψυχή, δεν μπορείς να περάσεις, αν βγάλεις τα παπούτσια σου, ίσως την δελεάσεις. Πάνω στις μύτες των π

Και πώς μου 'λείψες και πώς σ' έχασα αλλά εσύ εκεί προστάζεις το πουθενά μακρινά φαντάστηκαν όσα θέλησες - Άχρηστο όπλο η συνήθεια, σκοτώνει καί το πιο όμορφο μέρος Και η αβεβαιότητα σαν κάποιο χρώμα μοιάζει Και εάν κάτι κάπως να τρομάζει Κατά πόσο μοιάζει σαν να 'ναί αληθινό Κατά πόσο θές να πιστεύεις εάν όντως υπάρχει. Πάνος Βαρνάβας 🌹

. Κι όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει παιδικά όνειρα έκθετα, το φως άνοιξε μια πόρτα στο γαλάζιο, κι ο κόσμος κύλησε, ήρεμος, σαν πρώτη ανάσα. Τα σύννεφα ψιθύριζαν μυστικά, σαν να ανασαίνει η μέρα μέσα σε κοχύλι. . Άχ, η αγάπη μας που κυλά σαν κύμα, με τρυφερό αφρόπλεκτο αγέρι του γιαλού, κυματιστά τα δροσερά της λόγια, την αμμουδιά χρυσίζοντας, τα πόδια μας φιλούν. . Κι όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει ωραιότατο σπιτάκι κοντά στη θάλασσα, η άμμος απλώθηκε σαν προσευχή. Ο

Καυτά τα νωθρά λεπτά της προσμονής, Στου νου μου το κοντέρ μέτρησαν χρόνια Αν ήξερα στ' αλήθεια πως θα' ρθείς Μια ζωή θα σε περίμενα, αιώνια. Ψηλά, πολλές όψεις πήρε το φεγγάρι Το πρόσωπο του άλλαξε χρώμα και σκέψεις, Γινόταν φανό,καντήλι, φανάρι, Σαν οι δικές σου σκάρτες υποσχέσεις. Σάλευαν αργά του ρολογιού οι δείκτες Ως γίνανε του χρόνου μαχαίρια κοφτερά, Να έκοβαν πάλευαν τάματα αγύρτες, Σαν απιστία να κόβανε σε φέτες νυχτιά. Σε πίστεψα κι' έμεινα στη νύχτα μια σκιά,

Στοχασμοί από ένα φθινοπωρινό περίπατο στην Πλάκα της Νάξου. Αφορμή η λήψη μιας εγκατάλειψης στις αμμοθίνες...  Το σκαρί της λήθης  Έρμο σκαρί στην αμμουδιά παροπλισμένο,  μόνο στης μοναξιάς τις θίνες αφημένο...  Κοιτά πέρα τη θάλασσα, την άφθορη θωριά της και η ψυχή του λάμνεται στα γαλανά νερά της. Μα πόσο λαχταρά στο κύμα πάνω να πρυμνήσει κόντρες τ' άγρια πέλαγα σαν νιόσκαρο να σκίσει.. Με θλίψη, τώρα, ακροθωρεί τ' ασύνορα τα  πλάτη. Πόσα και πόσα κουβαλά, στης μνήμης του

Με  την  ελπίδα να  μην  παίζεις. Είναι  η  μόνη  που  στα  δύσκολα  πιστεύει  στη  ζωή.   Σε  άκουσα  να  πικραίνεσαι. Για  ποιόν; Αυτόν  που  τρέφεται  από  την  πίκρα  σου;   Άκυρο.  Μη  πιστέψεις  όσα  ακούγονται  τριγύρω. Υπάρχει   ηχορύπανση.   Σ' αγαπάω.  Μην  κρύβεσαι  από  μένα. Εγώ  είμαι  μόνιμος  οπαδός  σου...  Κων σταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Πρόσωπο απρόσωπο, μάτια δίχως βλέμμα.. Κρύα αγκαλιά, αδιάφορα φιλιά Αμαρτία, πράξη αξιόμεμπτη, ευθύνεται για όλα. Ζωντανό συναίσθημα πλέον μόνο το ψέμα.   Το κερί της συγχώρεσης αναζητάς στην εκκλησιά, με ένα μικρής αξίας κέρμα . Θα προσκυνήσεις τυπικά , χωρίς ευλάβεια, δίχως μετάνοια.   Πρόσωπο απρόσωπο, μάτια δίχως βλέμμα. Το χρυσάφι όλου του κόσμου δεν αρκεί η αγάπη μας ν' αναστηθεί... Αγγελική Σταύρου 🌹

Προς τα τέλη του Νοέμβρη, αγκαλιά με φύλλα πράσινα και κόκκινα θαρρώ, διαλέξαμε την έκλειψη. Κι ήμασταν δίπλα στη θάλασσα, σαν βράχοι που χάνονται στην άμμο. Θυμίζαμε λαμπτήρες άγρυπνους, διψασμένους για λίγο φως. «Λίγο φως ακόμα», σε θυμάμαι να ψελλίζεις, νεύοντας στον ήλιο να σου δώσει μια στάλα ακτίνας. Κι εγώ, φύλαγα τον ορίζοντα, μην και γείρουν τα σύνεφφα πάνω του. «Στην οργή πια», είπες. Τόσος κόπος, κι ήταν όλα ένα ψήγμα λήθης. Ένα άτακτο κρεβάτι η ζωή, κι η πλεύση τη

Αμαρυλλίς και πατσουλί μολόχα κι αζαλέα ας έχουν λάμψη φευγαλέα σ'αυτόν το δακρυφόρετο ντουνιά.  Μα δες πως εξαντλούν λυσιτελώς την σφριγηλή ανασαιμιά τους  από τον άμβυκα της ευφροσύνης για να μπορείς εσύ λιτά ν' αρωματίζεις την πράσινη χολή της κοσμοσύνης! Μην τύχει κι αποκαρδιωθείς  από την παλινδρομική πικρία της πολυτάραχης πορείας.  Τραγούδα τώρα τρανταχτά  το πιο αλέγρο ντιρλαντά μες στην αβυσσαλέα σκοτία.  Με νάρδο και λεβάντα μύρωνε σφουγγάρι μαύρο διασωθέν από λοιμό

<< Σε θρόνο αρχέγονο >> Το λυκαυγές τη βρήκε σε θρόνο αρχέγονο με το πολύπαθο κορμί να γέρνει υπό το βάρος δεκάδων ουτοπιών Η Σελήνη ιέρεια αποχωρούσα απ' Ελευσινίων μυστηρίων τελετή Οι ζωτικοί παλμοί υποτονικοί Η κάμαρη, σαν ακτή σε άμπωτη, αδειανή Δυο μεταξένια σεντόνια απόμειναν ερειμωμένα με τ' αποτυπώματα του έρωτα αχνά, να παρεισφρέουν στης σκέψης τη θολωμένη διαδρομή Μια ενδόμυχη μουσική με νότες ευφάνταστες να παραβιάζει των επώδυνων απολογισμών τη σιωπή Ρίγος αναβλη

Χρόνος αλύπητος φρουρός, κλωθογυρίζει αναμνήσεις, σμιλεύει ονειροπαιχνιδίσματα, ημερολόγια ξετυλίγονται ανελέητα, ξεπηδά ηλικιωμένος στο λεπτό. Τα νιάτα ξεγελάστηκαν, νόμιζαν θα διαρκέσουν αιώνια. η σκέψη αρνιόταν μακρόπνοες βουλές. Τώρα ανήμπορος, χωλαίνει το θάρρος, ένα βήμα ο  θάνατος βουνό η ζωή. Τα λόγια φλογερές πληγές, εγωιστής,παράξενος,σκληρός. Ελάχιστα τον περιμένουν, ψίχουλα που απέμειναν, φωτιές που δεν τον ξεσήκωσαν, κομμάτια που αθέλητα ράγισαν, απαισιόδοξη θεώρ

Ο Κλόουν Ποτέ σου δεν ζήλεψες τον Άνθρωπο... Του "Φαίνεσθαι"! Πάντα προτιμούσες τον Άνθρωπο Του "είσαι"! Κι εκείνος 'κει ο άμοιρος ο Κλόουν... Πόσο φτιασίδι πια... Πόση χρυσόσκονη... Πόσο κοκκινάδι.... Όλα αυτά... Για ένα τέταρτο ή και μια ώρα προβολής και δημόσιας θέας.... Και ούτε ένας δεν βρέθηκε ποτέ να του σκουπίσει στο μάγουλο το δάκρυ, που έτρεχε γυαλιστερό... Κι εκείνος μισό άνοιγε τα χείλη να γελάσει... (Επ' ευκαιρία των Αγίων ημερών αφιερωμένο σ' όλους εκείνους του

Πως δεν καταλαβαίνω; Πως δεν βλέπω τον τρόπο που με εκμεταλλεύεσαι; Τι νομίζεις; Ότι είμαι τυφλός, ανίδεος, ανίσχυρος μπροστά στις κινήσεις σου; Πως δεν βλέπω το ύπουλο παιχνίδι σου, τον τρόπο που κοιτάς μόνο το συμφέρον σου; Πως κάθε σου πράξη είναι ένα βήμα να πάρεις κάτι από μένα χωρίς να δώσεις τίποτα πίσω; Δεν ξέρω τι νομίζεις εσύ που είσαι αφεντικό. Ότι η θέση σου σε κάνει άτρωτο; Ότι μπορείς να απαιτείς χωρίς να σε νοιάζει ποιος πληρώνει το κόστος; Ότι η εξουσία σου εί

«Το ποίημα που θα διαβάσετε, μιλά για ένα φως που έρχεται σιγανά, σαν ανάσα θάλασσας, και αγγίζει την ψυχή. Μικρά θαύματα, διάφανες στιγμές, φλέβες γαλάζιου φωτός, σχηματίζουν ένα μονοπάτι μέσα στη νύχτα, μια ήρεμη μεταμόρφωση που μένει, ακόμη κι όταν η μορφή χάσει το περίγραμμά της. Αφεθείτε στα μικρά άστρα που φωτίζουν την καρδιά και γεμίζουν τη νύχτα γαλήνη»    Μικρά Άστρα από Φως Εκείνο το βράδυ ο κόσμος άνοιξε σαν λεμονανθός— τόσο απλά, τόσο άδολα. Μια χρυσή γραμμή φωτό

Ηθοποιός στιγμές ψυχής σκηνή θεάτρου... Ηθοποιός ναι! Σημαίνει μύχιο φως... Κάμερες, άγχος, κόσμος γελαστός. Ευχές, χαμόγελα... Ηθοποιός, κλαις,γελάς, πονάς. Κάθε γκριμάτσα μία μάσκα. Δεν του ανήκει, τις δανείζεται. Χαρμολύπη η ζωή του στο σανίδι, μόνο η ψυχή του αληθινή, και η κοφτή ανάσα του. Κάθε ρόλος τον απογειώνει, άλλος τον λυτρώνει, άλλος τον θλίβει. Μα προσφέρει τα μέγιστα... Ηθοποιός τεχνηέντως δυνατός, ψεύτης, αστείος, θλιβερός. Θαυμάστε τον! Στιγμές φόβου, ρυτίδες

Αύριο θα πάρω τα βουνά και τα όρη, θα περπατήσω μέσα στο κρύο, στα μονοπάτια της φύσης, θα αγγίξω το χώμα, θα το κάνω βόλους και θα τους ρίξω στα μικρά ρυάκια , η φύση θα μυρίζει έντονες ευωδιές , αύριο όλα θα μοιάζουν αλλιώτικα, θα φορεθεί η ψυχή με το χρώμα που της πηγαινει, θα φανεί στον ουρανό το δικό μου αστέρι για να χαιρετήσει και να ευχηθεί την πρώτη μέρα του μήνα Δεκέμβρη, θα ανταλλάξουμε δώρα αγάπης! Το ψυχρό αεράκι θα χαϊδέψει το πρόσωπο, θα το καθαρίσει από τις