Έλειπε το βλέμμα σου, η θωριά σου απ’ τον κόσμο οι χάντρες που κρατούσαν τον ουρανό  κι αναριγούσαν τη θάλασσα με τ’ ακροδάκτυλά σου...

Είν’ η ζωή θα πεις σωστά∙ γοργά όπως προστάζει δουλειά, δουλεία, παιδεψιά για τη χαρά, σου τάζει, δικαιολογία στο παρόν τ’ όνειρο...

To ταξίδι από την Αφρική φάνταζε ατελείωτο. Είχαν ήδη περάσει τη μεγάλη έρημο της Σαχάρας, διέσχισαν τη Μεσόγειο και το Αιγαίο. Σε λίγο...

Χρόνια ολόκληρα έστεκε αγέρωχο, ακίνητο, με τις ρίζες του βαθιά καρφωμένες στα έγκατα της γης. Γύρω του δέσποζε το ίδιο, απαράλλαχτο...