Είν’ η ζωή θα πεις
σωστά∙
γοργά όπως προστάζει
δουλειά, δουλεία, παιδεψιά
για τη χαρά, σου τάζει,
δικαιολογία στο παρόν
τ’ όνειρο αναμερίζει
και τις σελίδες ξέγνοιαστα
θαρρείς∙
πως τις γυρίζει.
Τα χρόνια σαν γεμίζουνε
σαν φαίνονται οι ρυτίδες
στο ζύγι λύπης και χαράς
το πλάγιασμα πώς είδες;
Κλέψε ένα βλέμμα στην αρχή
κοίτα∙
κεφάλαιο ένα
απ’ τα όνειρα τα παιδικά
πραγμάτωσες κανένα;
Τώρα που μόνο απόμεινε
σελίδα μια μονάχα
ευχή∙
μια στράτα στην αρχή
ήθελα εκείνη να’ χα,
ένα λιθάρι τη φορά
στραβά να ‘βάζα τ’ άλλα
τουλάχιστον να χόρταινα
απ’ όνειρα μεγάλα.
Comments