Άνθρωποι μόνοι..
Χωρίς ένα ώμο να ακουμπήσουν.
Μετρούν τις στιγμές και τις φυλάνε στο κουτί των αναμνήσεων.
Αχ αυτό το κουτί πόσα δάκρυα νοσταλγίας έκλεισε μέσα του...
Πόσες στιγμές αγάπης, ευτυχίας μάζεψε και φύλαξε σαν θησαυρό.
Απέμεινε όμως σε μια γωνιά μονάχο κι αυτό...
Πάνε χρόνια να ανοίξει, να ζεστάνει τις ψυχές...
Άδειες κι αυτές από αγάπη, ευτυχία, ζεστασιά.
Ορφανές, μαραζωμένες...
Περιμένουν λίγο φως, να φωτιστούν, λίγες σταγόνες ευτυχίας να δροσιστούν για να συνεχίσουν να αναπνέουν, τουλάχιστον να υπάρχουν αφού δεν μπορούν να ευτυχίσουν πια.
Τι έκανε τους ανθρώπους τόσο μόνους;
Τι έκανε τις ψυχές τόσο σκληρές;
Έξω φθινοπωρινή λιακάδα, μέσα βροχή, μουντή βροχή που δεν ξεπλένει τον πόνο, μονάχα τον ποτίζει ωθώντας τον να μεγαλώσει.
Θα αλλάξει άραγε ποτέ τούτος ο κόσμος;
Θα καταφέρουν οι άνθρωποι να γίνουν ευτυχισμένοι;
Τούτο μονάχα οι ίδιοι το ξέρουν. Γιατί άμα δεν δουλέψεις το μέσα σου, άμα δεν δουλέψεις με την ψυχή σου, καλύτερα δεν θα νιώσεις ποτέ.
Μίλα μαζί της, αφουγκράσου τα παράπονά της και σιγά σιγά δώσε της χρόνο...
Θα γιατρέψει τον πόνο, θα ανοίξει τα φύλλα της η καρδιά και θα επουλωθούν οι πληγές.
Τότε θα έρθει κάτι σαν αερικό, πρωτόγνωρο συναίσθημα μαγικό που θα φέρει μεγάλη χαρά, που θα κλείσει ακόμα κα το τελευταίο ίχνος της πληγής.
Τότε μπορείς να πεις πως είσαι ευτυχισμένος!
Comments