Άστεγος έρωτας...

Τα χέρια έδωσαν ότι χαρίζεται,

και άδειασαν.

Ξυπόλητες οι λέξεις περιπλανώμενες, στα σκοτεινά μαραζωμένα σοκάκια της μνήμης μου.

Κουρελιασμένα συναισθήματα φορούν οι μέρες στους παγωμένους ουρανούς των πεποιθήσεων μου.

Για ποια Άνοιξη χαμογελάς...

Οι νύχτες ανάμεσα σε χιλιάδες όνειρα γυρεύουν πάντα την μορφή σου.

Μάταιος κόπος.

Οι δείκτες της μοναξιάς κυλούν.

Και ακόμα σε ψάχνω...

Πάντα χειμώνα θα σε λένε;

Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹