ΑΓΝΑΝΤΕΎΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ

Αγναντεύοντας από ψηλά

Αναρριχήθηκα στην πιο ψηλή κορφή

Αφομοιώθηκα με τα σύννεφα

Κι έγινα σύννεφο κι εγώ

Στην αιώρα του κόσμου

Που κραδαίνει βήματα πέτρινα

Αγναντεύοντας από ψηλά

Λευκά σπιτάκια σκαρφαλωμένα

Στις ράχες του βουνού

Ηλιογέννητα να χάσκουν στο φως

Σκορπίζοντας μήλα χαμόγελα

Καστανιές να ρίχνουν βροχή

Φύλλα και καρπούς

Στο χρυσαφένιο χώμα

Που ευωδιάζει γλυκάνισο

Στην ανεμελιά της φρέσκιας μέρας

Η θάλασσα απαστράπτουσα

Στην αχλή του Οκτώβρη

Με φορεσιά όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου

Πολλά υποσχόμενη σε βαρκούλες και ανθρώπους

Που σεργιανάνε σκοντάφτοντας σε όνειρα

Καλοκαίρι σε ένα φθινόπωρο

Που επιμένει ακόμα να συγκρατεί

Τους ασκούς του Αιόλου και τους κεραυνούς του Δία

Που δεν άντεξαν όμως τόση υποκρισία και ξέσπασαν

Εύθραυστη καρδιά μου τριανταφυλλένια

Που στη γη πατάς μα στα σύννεφα κατοικείς.

Μαρία Α. Ναουμίδου