Αγάπησες κάποια φορά αερικό φευγάτο
σαν ξωτικό να τριγυρνά στης σκέψης το σκοτάδι
να μην μπορεί να διαγραφεί να μην μπορεί να σβήσει
μα συνεχώς να σε καλεί σαν κολασμένο στην βαθιά
μαύρη άβυσσο του Άδη.
Να θες να ελευθερωθείς απ’ τα δεσμά του να λυθείς
καθαρό αέρα να αναπνεύσεις, να σταματήσει η φωτιά
στα σωθικά που καίει, μα να στέκεσαι αδύνατος
σαν μαραμένο φύλλο που δέχεται την ήττα του
σαν το χτυπάει αέρας.
Ο αέρας ορίζει την μοίρα του και που θα το πετάξει
έτσι η καρδιά σου κρέμεται σαν ματωμένο αγκάθι.
Περιμένοντας την λύτρωση, να έρθει να σαρώσει τον
πόνο τον πρωτοφανή να τον εταπεινώσει.
Τότε σαν ήλιος θα φανεί, σαν ξαστεριά στην θύελλα,
θα λάμψει, θα εμφανιστεί σαν την χρυσή την χαραυγή
λαμπρά για να φωτίσει και να ζεστάνει τις καρδιές
να σβήσουν όλες οι πληγές να τις εξαφανίσει.
Comments