Έρχεσαι κάποτε ακάλεστος σε κάποια όνειρα μου και φωτίζεται ο κόσμος πάλι.
Ξαφνικά το φεγγάρι γίνεται ολόγιομο, τα άστρα γίνονται Αυγουστιάτικες Περσείδες.
Κάποια σύννεφα θυμίζουν πουπουλένια μαξιλάρια και εκείνη η συννεφιά που συνόδευε την μπόρα, μόλις σε είδε καταλάγιασε και άλλαξε πορεία.
Έχω μια αίσθηση τρελή πως είσαι πάλι εδώ, νιώθω να σε αγγίζω και αφήνομαι στο φως του ονείρου που με παρασύρει.
Ξαφνικά πιάνει η μπόρα και σβήνει το φεγγάρι, τα αστέρια χάσανε το φως τους,
Τα σύννεφα μαύρισαν και έπεσε το σκοτάδι!
Όχι, όχι μην φεύγεις μείνε, δώσε ξανά ζωή στο όνειρο μου, γύρισε, αγαπημένε!
Μαρία Μίτα Νικολάου
Comments