ιδού λοιπόν,
τα κατάσπαρτα χείλη μου με τ'αγκάθια,
που αφίλητα μένουν...
τα διάφανα,
που τα γδέρνει το φως
και βυζαίνουν της συκιάς το άγουρο γάλα.
κόκκινα ρόδα και βελούδινα στήθη κοριτσιών
σφραγισμένα στην πίκρα ...
μικρύναν οι μέρες μας
και της καρδιάς το αβάσταχτο ανθοτόπι
δεν τo γνωρίζουν.
ούτε και οι ανάσες των γιασεμιών,
την εσπέρα που θάρθει γυμνή
θα φωτίζουν...
γι'αυτό εσύ πάντα,
να φορείς το τριανταφυλλί σου φουστάνι,
της μυγδαλιάς τους ανθούς στα χείλη σου νάχεις,
τα τρικυμιστά
και τις διαθλάσεις των μεσημεριών
που πεθάναν στη δική μου αγκάλη,
ν'ανασταίνεις...
εκκλησάκι κατάγιαλο νάσαι,
με θυμάρι και ρίγανη,
κι ένα άλικο ρόδο
της ζωής μου το γέρμα,
θηλυκά,
να μαγεύεις...
Σακελλάρης Καμπούρης
Comments