ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ
Πήρα το μονοπάτι στον ελαιώνα με τα γερμένα λιόκλαρα που από το βάρος του καρπού τους αγκάλιαζαν τη γη και τράβηξα για την ακροθαλασσιά να σε συναντήσω όπως κάθε σούρουπο πριν την αυγή του φεγγαριού γλυκιά οπτασία που με το πρώτο φέγγος των αστεριών μεταμορφωνόσουν σε νεραΐδα του νερού.
Kαι έμενα εκεί κάτω από τα ρείκια
να σου χαϊδεύω τα μαλλιά
που σαν ανεμώνες πάλλονται
από την ορμή του αέρα
και αρμονικά λικνίζονται
σε ένα αρχαίο δωρικό ερωτικό χορό.
Πόσες φορές προσπάθησα
να σου τραγουδήσω
μα από το φτωχό μου στόμα
δεν έβγαινε η λαλιά πάρα
μόνο ο ψίθυρος της καρδιάς
αγκομαχούσε να εναρμονιστεί
με τη μουσική των αστεριών.
Πόσες φορές σου έγραψα
μα το χέρι δεν μπορούσε
να απεικονίσει στο χαρτί το μεγαλείο
της ομορφιάς σου και πόσες φορές
σε έχανα όταν τις νύχτες γινόσουν
ένα με το κύμα σαν τη Αμφιτρίτη
τη κόρη των εναλίων θεών
που όριζαν της θάλασσας τη μοίρα.
Μάκης Λουκέρης
Comments