Ανάσταση Τεμπών, Ανάσταση ψυχών.

Συσσωρεύονται στάχτες,

οι σακούλες δεν αρκούν για τόσα σώματα.

Μας πέταξαν σε αυτές,

φθηνές, ψεύτικες για τις ψυχές μας.

Με σκοπό να φτάσουμε στα άδυτα των χωματερών.

Τα λεπτά μετρούν και η σειρά άλλων έρχεται.

"Μαμά σε λίγο φτάνουμε..."

Ηχεί στα αυτιά μου η φωνή της μανούλας μου.

"Άντε, να σας αγκαλιάσω, κόρες μου!"

Κόβεται η επικοινωνία μας.

Η αδερφή μου χάθηκε από τα μάτια μου.

Σε άλλη σακούλα αυτή.

Δάχτυλα στιβαρά, δολοφονικά, μ' αγγίζουν με μανία.

Προσπαθούν να πνίξουν τη φωνή μου.

Δε θα μας αφήσουν να ηρεμήσουμε άραγε;

Φταίνε οι πολιτικοί, λένε.

Φταίνε οι σταθμάρχες, είπαν.

Εμείς δεν φταίξαμε.

Εμείς δεν ντυθήκαμε νύφες, ούτε οι φίλοι μας γαμπροί.

Δεν γίναμε γονείς.

Δεν κάναμε παιδιά.

Αντίο προσωρινά, γονείς μας, θα συναντηθούμε εκεί ψηλά.

Μα αύριο θα σας χαμογελάσουμε.

Να παλέψετε για τις ζωές που δεν ζήσαμε.

Ν' αγωνιστείτε για να ελευθερωθούν οι άγγελοι μέσα μας.

Να έρθει η Ανάσταση.

Η δική μας Ανάσταση.

Εύα Αλιβιζάτου