Άλλη μια χρονιά φεύγει.
Μια χρονιά που δεν υποσχόταν τίποτα...
Όσα άντεξα κι αυτό το χρόνο, έστω και αν κάποιες φορές λύγισα ...δεν με έμαθαν να τα παρατάω...έστω και αν οι εφιάλτες με έπνιγαν τα βράδια....τους έπνιγα εγω πρώτη.
Έπαιρνα μια ανάσα από το δάκρυ μου και προχωρούσα.
Μια συνάντηση κάνω απόψε με το χρόνο που φεύγει και παγώνει το κορμί.
Σε μια νύχτα που ψάχνει να βρει αλήθειες και ψέματα.
Σε μια ανάσα ικέτης στου ανέμου τον ορίζοντα που ψάχνει να βρει τη λύτρωση, τη παρηγοριά....το δρόμο που θα χαράξει τη λύτρωση από τις κραυγές που διαπερνούν αυτό το σκοτάδι της ψυχής και καρφώνουν την ανάσα στην πλάτη της μνήμης όπου ο χρόνος γράφει :κενό....
Ενα κομμάτι ανάσας έμεινε σκοτωμένη....στο χρόνο που παγώνει κάτω από τα χείλη πένθιμα ντυμένα...
Δεν πέθανα ακόμη!
Σωτηρούλλα Χατζηκωνσταντή Τζιαμπουρή
Comments