Λένε πως βρίσκει η καρδιά
αυτά που ο νους μας χάνει.
Έτσι, το ποίημα δε μιλά
μονάχα με μελάνι.
Θέλει πυγμή κι επιμονή
και με το μέσα πάλη,
μέχρι βαθειά να ριζωθεί,
μέχρι ανθό να βγάλει.
Λέξεις – αγκάθια που τρυπούν,
σταλιές αίμα και δάκρυ,
τρέχουν σαν χείμαρρος να βρουν
του νήματος την άκρη.
Χρώμα που δεν ξεβάφεται,
κομμάτι από μένα γίνε.
Έτσι το ποίημα γράφεται,
με όλο μας το είναι.
Comentarios