ΑΞΕΘΩΡΙΑΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ένα άγγιγμα ήταν, θυμάμαι,

της καρδιάς ο πρώτος κτύπος, άμωμος ο πρώτος μας όρκος, διάστερος του σύμπαντος ήχος.

Σου κρατούσα, θυμάμαι, το χέρι,

όταν είπες ψιθυριστά σ'αγαπώ,

στο μέτωπο μας η αγάπη αστέρι, ήλιος ανέσπερος ήταν θαρρώ.

Σεργιανώντας στο διάβα των χρόνων,

όνειρα κι αγάπες για σένα,

στον αργό χορό τον αιώνων, ζωγραφίζω με του ήλιου την πένα.

Αξεθώριαστος ο πρώτος μας λόγος, δύο χιλιάδες φυλακτά κι ενα χάδι, αντοχή στις χαρές και τις λύπες

σαν εκείνο το πρώτο μας βράδυ.

Αθανάσιος Νασιόπουλος