Ήσουν η ελέπολη του νου μου
Και το αΐδιο πάθος μου
Ο ίμερος και η φθέγγουσα σελήνη μου
Ο ροδόκηπος που διέγειρε τις αισθήσεις μου
Μα πλέον κατάντησες παροπλισμένο πλοίο
Ένας έρημος εγκαταλελειμμένος κήπος
Μια συμφορά που στοίχειωσε
Ένα όνειρο που βάλτωσε
Για μερικά αργύρια και λίγη εξουσία
Με έπνιξες με της προδοσίας το δηλητήριο
Παγιδευμένος στο κλουβί που πάντα μισούσες
Αποζητάς τώρα βηματισμό μα προσκρούεις σε αδιέξοδο
Κι εγώ πλέον είμαι για σένα σύννεφο στον ουρανό
Είμαι σκιά στα σκοτάδια σου
Άπιαστο λευκό περιστέρι στα όνειρά σου
Και λαβωματιά στο στήθος σου
Η ευκαιρία μας μαζί εξαϋλώθηκε
Κι αν αξόδευτη παρέμεινε η αγάπη μου για σένα
Την πόρτα μου πλέον τη σφιχτομαντάλωσα
Κι ανοίγω ιστία για κάτι νέο που έρχεται.
Μαρία Α. Ναουμίδου
Συγγραφέας
Commentaires