Απουσίες

Πολλές στη ζωή μου μέτρησα, μα αυτή η τελευταία πιο πολύ απ' όλες πονάει.

Είναι που τον ήχο της φωνής σου δεν μνημόνευσα, νομίζοντας ότι πάντα ρίγη θα σκορπούσε στη ραχοκοκαλιά μου με μια σου μόνο λέξη.

Η ανάσα σου, αυτή η ανάσα που και στο μικρότερο πέρασμα από το κορμί μου επάνω φωτιές σκορπούσε, τώρα έχει χαθεί.

Μα πιο πολύ από όλα, τις ώρες που χανόμουνα στη αγκαλιά σου και άκουγα τους χτύπους της καρδιάς σου, νιώθοντας ότι είναι δικό μου και όχι δανεικό αυτό που ζούσα.

Aυτά θα μου λείψουν...

Τώρα θα χαθώ με μόνη ανάμνηση τα δυο σου μάτια τα θλιμμένα, που πάντα την ψυχή μου διάβαζαν.

Αυτά τα λάτρευα με φόβο γιατί μέσα τους χανόμουνα και δεν μπορούσα ποτέ μου να τους κρυφτώ. Αλήθεια, πόσες αλήθειες της ψυχής μου διάβασες με ένα σου μόνο βλέμμα;

Άραγε, είδες ποτέ το πόσο σε λάτρεψα και σε λατρεύω;

Τώρα, ας μη μάθεις ποτέ πως μια στιγμή μαζί σου για μια ολόκληρη ζωή μου φτάνει, και πως είσαι η απουσία που πιο πολύ πονάει...