Μεσ’ την ασχήμια των καιρών, μέσα στην κόλαση του πυρός, ξεπηδούν κι αυτές οι εξαιρέσεις–ευτυχώς, ανθρώπων ταπεινών, άοκνων αλτρουιστών που κατέχουν στη ζωή, Ανθρωπιά και Προσφορά, Ευγνωμοσύνη τι θα πει…
Που μας θυμίζουν πως, η Αγάπη
είναι του σύμπαντος ο σεβάσμιος σκοπός
είναι η παραδεισένια φλόγα στα κιτάπια των σοφών.
Άσβεστος πυρσός μες στις καρδιές, των ενάρετων ψυχών· ελπιδοφόρος ήλιος στις αυλές των ποιητών.
Ω αγάπη που μεσ’ απ’ τις στάχτες Μας
μας θυμίζεις ότι μέσα μας, κάτι στ’ αλήθεια ζει.
Τη γενεσιουργό αιτία που ανεπίγνωστα μας οδηγεί, στη σκέψη και στην πράξη, την ενάρετη,
τη φωτεινή… Αέναες ευλογίες για εκείνο
που είναι πιο άξιο να ευλογηθεί:
Τη Χαρά και την Ελευθερία
της παιδικής μας ηλικίας
βαθιά στα στήθια μέσα
που είτε κοιμάται είτε πεταρίζει
πάντοτε μεγαλουργεί·
μια νεογέννητη Ελπίδα ζωντανή.
Τραγούδι υψώνω ευχαριστίας και επαίνου
στη φύση που αφυπνίζει
και που θυμάται– για εμάς, ότι μας διαφεύγει.
Λευτέρης Ελευθερίου
Comments