ΒΡΟΧΗ

Και τρέχαμε μες την βροχή

όχι για να ξεφύγουμε απ' αυτήν,

αλλά για να την νιώσουμε 

όσο περισσότερο γινόταν 

στο δέρμα μας, στα μάτια μας, 

στα ρούχα μας, στο σώμα, 

στα μαλλιά μας...

Για να την νιώσουμε τόσο βαθιά

μέσα μας 

ώστε ν' αγγίξει το νου μας και 

να κινήσει τις σκέψεις μας.

Γιατί όσο αύξανε η δική μας ταχύτητα, 

τόσο βαθμιαία πιο γρήγορα κινούταν κι αυτές.

Κι ύστερα να νιώσουμε την ενέργεια του ουρανού 

και τα συναισθήματα της γης

που αναπτύσσονται τόσο υπέροχα 

σ' αυτήν την εναρμονισμένη ένωση τους.

Και για να γίνουμε κι εμείς μέρος της, 

μια μικρή σταγόνα νερού 

που τρέχει με τόση λαχτάρα να φιλήσει την γη 

τραγουδώντας το τραγούδι 

της ζωής, της αναγέννησης, της αναδημιουργίας,

από τις αυτοσχέδιες παρτιτούρες που τις δημιουργούν 

τόσο φυσικά τα σύννεφα σε χρόνο ρεκόρ 

κι αυτές οι μικρές σταγονίτσες 

τις παίζουν τόσο τέλεια κάθε φορά,

λες κι έκαναν πρόβες ολοχρονίς 

για να παρουσιάσουν αυτό το ρεσιτάλ.

Και τρέχαμε για να γίνουμε 

κι εμείς βροχή,

για να ποτίζουμε την γη 

με αγάπη, 

να την σπείρουμε με καλοσύνη,

για να φυτρώσουν και ν' ανθίσουν έπειτα 

άνθη χαράς και χαμόγελων.

Ροδοθέα Θεοτοκάτου