Γυναικείο σώμα, κύμα γλυκό, πέτρα λαξευμένη
σε σμιλεύει το χάδι σε πλάθει ο πόθος
και εγώ ταξιδιώτης στο φως των λαγόνων σου
σε διαβάζω σαν χάρτη του κόσμου.
Στο σκοτάδι μου ήσουν αυγή και βροχή
και όπως σε βρήκα μου έγινες δρόμος
σπαθί και παρηγοριά, φλόγα και σκιά
και εγώ ο αμφίβολος έμαθα να υπάρχω.
Ω, τ’ ακροδάχτυλα σου που σκάβουν τον χρόνο
Ω, η ανάσα σου κλειδί των ουρανών
Ω, η σάρκα σου στάχυ και θάλασσα μαζί
που θερίζω και χάνω ξανά.
Γυναίκα μου, γη μου, φλέβα το αίματός μου
υπακούω στα κύματα σου, δένω στα μάτια σου
πόθος μου άσβηστος, κρυφή μου πληγή
και άπειρη δίψα που δεν θα σβήσει ποτέ
Μαρία Καραθανάση
Συγγραφέας
Comments