ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Γιορτή της γυναίκας.

Η γυναίκα της Κύπρου το 1974 μέσα από τα βιώματα ενός 16χρονου κοριτσιού στην Τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου του 1974.

✨✨✨✨✨✨

Και τώρα λίγα λόγια για τα δικά μου βιώματα ως έφηβη στη δίνη του σκληρού πολέμου.

Ένα κορίτσι τότε στην ηλικία, που η καρδιά του λαχταρά.

Στην ηλικία που όλη η σκέψη ήταν στο ανέμελο παιχνίδι και στη τρέλα της ηλικίας.

Βίωσα όλη τη φρίκη που αποτυπώθηκαν μέσα στην οθόνη του μυαλού μου και δεν ξεθώριασαν καθόλου.

Τα βιώματά μου, είναι και βιώματα τόσων άλλων χιλιάδων νέων την εποχή εκείνη.

Οι τραγικές στιγμές έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην ψυχή μου.

Κοιτάζω το τρομαγμένο βλέμμα των τραυματισμένων στρατιωτών μας .

Ένα βλέμμα που μιλούσε, δεν χρειαζόταν να αρθρώσει λέξη γιατί ήξερες τι θα πει. Τον είχες μπροστά σου με αίματα και το κομμένο πόδι μαρτυρούσε τα πάντα.

"Αίμα" ξαφνικά ακούω να λένε οι γιατροί "χρειαζόμαστε αίμα !!!

Είναι πολλοί οι τραυματίες που χρειάζονται αίμα !!!".

Τρέχω κοντά σε κάποια δωδεκάχρονα και δεκατριάχρονα παιδιά που βοηθούσαν και τα σπρώχνω στην καρότσα ενός αγροτικού και ένα τηλεβόα, τους τον δίνω στο χέρι !!!

"Πηγαίνετε, περάστε στις γειτονιές μαζί με τον οδηγό εθελοντή και κάντε έκκληση για αίμα, μην τα παρατήσετε".

Χαμογελαστά χωρίς φόβο ξεκίνησαν.

Δωδεκάχρονα παιδιά που αντί να παίζουν ξένοιαστα στις αυλές και τους δρόμους, έπαιζαν ένα καινούργιο παιχνίδι, το παιχνίδι του πολέμου.

Τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν και αυτά πειράζονταν μεταξύ τους ποιος θα φώναζε με τον τηλεβόα πρώτος για αυτό το σπάνιο υγρό που λέγεται αίμα .

Είναι εύκολο να χύνεται σαν το ποτάμι και να βάφεται η θάλασσα και η γη μας κόκκινη από το χρώμα του σε ένα πόλεμο που δεν έχει νικητές και ηττημένους παρά μόνο φρικαλεότητες, βιασμούς, ορφανά.

Όμως τόσο δυσεύρετο για να σωθούν οι αθώες ζωές των στρατιωτών μας, αλλά και των αμάχων πατριωτών μας !!

Τα παιδιά έφυγαν και εμείς συνεχίζαμε το έργο μας, όταν ήρθε ξαφνικά κάποιος καλά ενημερωμένος να μας πληροφορήσει τι γίνεται με τις μάχες και περισσότερο εκεί στα τείχη της παλιάς πόλης, που είχαν μείνει λίγα δικά μας παιδιά και περιμένανε εντολή για να κάνουν επίθεση μέσα στην παλιά πόλη.

Όπλα δεν είχαν και κάτι λίγα που διέθεταν ήταν όπλα της κακιάς ώρας.

Μια επιστράτευση παρωδία, μια επιστράτευση που έστελνε τα παιδιά μας κατευθείαν για εκτέλεση.

Κρεμασμένοι όλοι από το στόμα του ακούγαμε αυτή την προδοσία που έγινε εις βάρος αυτών των ολίγων αλλά και όλων μας.

Οι Τούρκοι βομβάρδιζαν και στόχευαν αδιακρίτως.

Τα δικά μας παλληκάρια εκεί, έτοιμα για την κατάληψη της παλιάς πόλης και τότε ήρθε η προδοτική εντολή υποχώρησης, όμως έμειναν μόνα τους τα παλληκάρια μας και δέχονταν τα πυρά των Τούρκων.

Η τουρκική αεροπορία χτυπούσε ανελέητα το κέντρο της πόλης μας και τις θέσεις των δικών μας στρατιωτών.

Απόγευμα 13ης Αυγούστου γινόντουσαν όλα αυτά και μόνο δύο τμήματα εφέδρων να υπερασπίζονται μια πόλη γεμάτη αμάχους.

Ήμουνα και εγώ εκεί, τα άκουγα και είναι αλήθεια.

Οι γιατροί ακούγοντας όλα αυτά, έπρεπε να ζητήσουν τι μέλλει γενέσθαι για αυτές τις ζωές που βρίσκονταν σε αυτό το ξενοδοχείο του τρόμου και τι έπρεπε να κάνουμε και εγώ πάλι εκεί στις σκέψεις μου για αυτό που συνέβαινε.

Τι είναι ο πόλεμος άραγε;

Η κυριαρχία κάποιων ανόητων Τούρκων ή καλύτερα κάποιων δολοφόνων που δεν νοιάζονται για τις συνέπειες που προκαλεί αυτή η ανώφελη πράξη τους.

Διάλυση οικογενειών, ορφάνια, προσφυγιά και το χειρότερο τα ψυχικά τραύματα που στεριώνουν μέσα στην καρδιά και γίνονται δυσβάσταχτα.

Πως να αντέξει η ψυχή μας όταν την κλονίζουν ακούγοντας όλες αυτές τις μαζικές εκτελέσεις, τους βιασμούς, τις λεηλασίες;

Φόβος, θλίψη και οδύνη !!

Η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη και εμείς ψάχναμε αίμα.

Οι χουντικοί αξιωματικοί εγκατέλειψαν όλα τα πεδία μάχης και άφησαν εκεί τους λεβέντες μας χωρίς καθοδήγηση για να δοθούν στον εχθρό σαν πρόβατα που τα πηγαίνουν σε σφαγή !!

Βίαζαν, ακούγαμε, λεηλατούσαν, ομαδικές εκτελέσεις.

Στην Τύμπου κομμάτιαζαν τα πτώματα και τα πέταγαν τροφή στα όρνεα, μας έλεγαν και τότε ήταν που ακούστηκε η φωνή ότι δόθηκε η εντολή να εκκενωθεί το "Μάρκος",

πρώην ξενοδοχείο και τώρα ένα αιματοβαμμένο νοσοκομείο από το αίμα των αθώων τραυματιών και νεκρών μας !!

Ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η μητέρα μου. Ανησυχώ για αυτήν και για κάποιες γειτόνισσες με τα παιδιά τους που ήταν οι αγαπημένοι φίλοι μου.

Ήταν μόνες τους, δεν υπήρχε κανείς να τις προστατεύσει. Πρέπει να πάω, σκέφτηκα, να τους πάρω μαζί μου στην Ορμήδεια. Είναι επικίνδυνο να μείνουν μόνοι τους πρέπει να πάω κοντά τους.

Παίρνω τον δρόμο αλλά πρώτα κατηφόρισα για την χρυσή αμμουδιά της. Δεν ξέρω γιατί είχα αυτή την έντονη επιθυμία, ίσως επειδή δεν θα την έβλεπα ξανά;

Ήμουνα εκεί και χωρίς να το σκεφτώ γέμισα τις τσέπες μου με την χρυσή άμμο και μετά έτρεξα ανάμεσα στους καπνούς από τους βομβαρδισμούς των τουρκικών αεροπλάνων στο σπίτι μου.

Τις βρήκα όλες τις γειτόνισσες που δεν είχαν φύγει, με τα παιδιά μαζεμένες, κάτω, χαμηλά στης οδού Ευρυδίκης και Ηρακλέους, στην πολυκατοικία πίσω από το φυστικάδικο του φίλου Λάζαρου Αντωνιάδη, μαζεύτηκαν για να είναι όλες μαζί αφού μόνο γυναικόπαιδα γυρνούσαν στις γειτονιές μας !!

Όλοι οι άντρες στον πόλεμο !!!

"Θα φύγετε μαζί μου στην Ορμήδεια μεταφέρουμε το νοσοκομείο" τους λέω. "Θα σας πάρουμε με ένα λαντ-ρόβερ μαζί μας και αύριο θα γυρίσουμε, δεν θα μείνουμε εκεί.

Μην παίρνετε τίποτα μαζί σας, είναι προσωρινό !!"

Τότε σηκώθηκαν, μπήκε η κάθε μία ξεχωριστά στο σπίτι της. Το ίδιο έκανε και η μητέρα μου, έριξε μια περιφερειακή, γεμάτη στοργή, ματιά σε όλα τα δωμάτια. Ένιωσα τον πόνο της, το κατάλαβα ότι τα αποχαιρετούσε, την είδα που βούρκωσε.

Το τραπέζι στην κουζίνα ήταν ακόμα στρωμένο, που περίμενε εμένα να ερχόμουνα από το νοσοκομείο να φάω στα γρήγορα και να ξαναφύγω.

Μια λεκάνη αυγά από το πρωινό μάζεμα από τις κότες στη μέση του τραπεζιού, τα οποία τις επόμενες ημέρες αποτέλεσαν το φαγητό όπως και οι κότες, τα περιστέρια και τα κουνέλια μας, για τους Τούρκους κατακτητές όταν στις επόμενες ημέρες μπήκαν στην γειτονιά μας και κράτησαν αιχμάλωτη μια γειτόνισσα για την οποία μιλάω παρακάτω. Η φωνή μου την ξύπνησε:

"ΑΝΤΕ ΜΑΜΑ, έλα πρέπει να φύγουμε δεν πρέπει να αργούμε, το νοσοκομείο θα φύγει και εμείς πρέπει να φύγουμε μαζί".

Γυρίζει με κοιτάζει με βουρκωμένα μάτια.

Μια τελευταία ματιά χωρίς τίποτα άλλο στα χέρια πάρα μόνο τα κλειδιά της.

Τράβηξε την εξώπορτα και ήταν σαν να την χάιδευε, γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά το έριξε στην τσέπη της και ήρθε κοντά μου.

Φώναξα ακόμα μια φορά και στις υπόλοιπες γειτόνισσες μαζί με τους φίλους μου !!

Τους έλεγα να μην στεναχωριούνται γιατί θα γυρίσουμε την άλλη ημέρα.

Είχα το χάρισμα -το ελάττωμα θα πει κανείς, δεν ξέρω- να μην φοβάμαι και να το πιστεύω ότι θα γυρίσουμε ξανά !!!

Όμως, αλίμονο, δεν ήτανε προσωρινό, ήταν για πάντα.

Πολλοί πατριώτες μας πίστεψαν ότι οι Τούρκοι ήρθαν με ειρηνικό σκοπό ενώ τους έβλεπαν να βομβαρδίζουν αμάχους, να βιάζουν, γιατί είχαν τόσο μίσος για την Ελλάδα, λες και έφταιγαν όλα τα αθώα παλληκάρια Ελλαδιτών που πολεμούσαν δίπλα μας και έχασαν την ζωή τους.

Δεν είναι όλοι οι Έλληνες προδότες, μόνο οι 25.

Οι γενναίοι μας, γιατί εγώ έτσι θα τους αποκαλώ τους λεβέντες μαχητές μας, πέτυχαν την κατάληψη του Πολυβολείου στο Τουρκικό Λύκειο.

Είχαν γενναία καρδιά και ήθελαν να προχωρήσουν για την κατάληψη της παλαιάς πόλης αλλά ποιος τους άκουγε και ποιοι δίνανε εντολές ;

Οι προδότες της πατρίδας μας. Η απάντηση προδοτική των ανωτέρων.

Μην ζητάτε ούτε ενισχύσεις ούτε να εκφέρετε γνώμη, Εσείς θα υπακούτε στις εντολές μας και θα υποχωρήσετε.

Οι έφεδροι δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα αυτιά τους και αντέδρασαν, όμως η προδοτική εντολή δόθηκε!!

Πώς είναι δυνατόν, που γύρω σου οι μυρωδιές από τα περιβόλια σου μας μεθούσανε και στον γαλάζιο ουρανό σου πετούσαν λεύτερα τα άσπρα πουλιά, όλα να άλλαξαν;

Μυρωδιές από καμένη σάρκα των παιδιών μας στον αέρα και ο ουρανός σου γκρίζος με τα μαύρα πουλιά των εχθρών να σκορπίζουν τον θάνατο !!

Αχ, πόλη μου αγαπημένη, πόλη μου αρχόντισσα πώς σου το έκαναν αυτό;

Η πόλη έρημη, μπήκαν στην πόλη οι οχτροί.

Αποφράδα ημέρα, Πέμπτη, 15ης Αυγούστου 1974.

Ακούσαμε ότι τελευταία στιγμή δόθηκαν οι εντολές να βγούνε παρατηρητές στη λίμνη του Αγίου Λουκά για να παρακολουθήσουν την κίνηση των Τουρκικών αρμάτων !!

Τους έστελναν στο στόμα του λύκου, χωρίς εφόδια, χωρίς τίποτα.

Αλίμονο γενναίοι μου, πέσατε χαρούμενοι μέσα στη φρίκη του πολέμου, πιστεύοντας ότι δεν είχε χαθεί ακόμα τίποτα, παλέψατε.

Ορμήσατε λιοντάρια μέσα στη φωτιά, τίποτα δεν έμπαινε εμπόδιο μπροστά σας, όμως τότε ήταν που ήρθε η εντολή να μετακινηθείτε στην περιοχή της Δερύνειας.

Ήρθε και η εντολή στο νοσοκομείο "Μάρκο Πόλο " να ανασυνταχθούμε και να προχωρήσουμε στην γραμμή Δερύνειας προς την Αμμόχωστο !!

Γιατί τόσο αιματοκύλισμα, τόση προδοσία; Γιατί τα παιδιά μας υποβλήθηκαν σε αυτή την ταπείνωση στον εχθρό από την προδοσία κάποιων άθλιων υποκείμενων;

Γιατί τόσο δάκρυ ;

Χάθηκαν οι αρχηγοί, χάθηκαν οι εφιάλτες που έφεραν αυτό το αιματοκύλισμα στη γη μας !!

Πώς μπορεί κανείς να ξεχάσει όλα αυτά;

Πώς μπορεί ακόμα να ξεχάσει ένα μικρό παιδί όλη αυτή τη θηριωδία του πολέμου;

Ήμασταν όλοι παιδιά τότε και περνάνε από μπροστά μας καθημερινά σαν ταινία φρικιαστική όλα αυτά που ζήσαμε!!!

Φώλιασαν και έγιναν ένα με την καρδιά μας !!!

Ξαφνικά μια μυρωδιά πορτοκαλανθών και γιασεμιών

ξεχύθηκε μέσα από την μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα στο δωμάτιο μου !!

Ήρθε κοντά μου και με τύλιξε λες και ήθελε να νιώσει την αγάπη μου !!

Και εγώ το κατάλαβα και άνοιξα τα χέρια μου για να της δείξω την αγάπη μου και τη νοσταλγία όλων αυτών των υπέροχων αναμνήσεων που μου χάρισε η αγαπημένη μου

Αμμόχωστος και, πιστέψτε με, είναι πολύ δυνατή αυτή η νοσταλγία !!

Λουσμένη από το άρωμα των μυρωδιών της την πήρα από το χέρι και περπάτησα μαζί της ανοίγοντας δρόμο να πάμε σε αυτή που την ξεγύμνωσαν, αλλά δεν πρόδωσε την ψυχή της.

Προχωρώ και κάνω μέσα μου μια ευχή να μην είναι όνειρο, να είναι αλήθεια αυτό που ζω, αγαπημένη μου δεν θέλω να σε χάσω ξανά.

Και αλήθεια είμαι εδώ στο πατρικό μου μπροστά, όπως τότε !!

Κρατώ τα κλειδιά σφιχτά στα χέρια μου, θησαυρός μοναδικός, να, τώρα βάζω το κλειδί,

αχ, θα γυρίσει άραγε ή θα έχει σκουριάσει η κλειδαριά;

Μπήκα και γύρισα το βλέμμα μου γύρω, χαμογέλασα, ήταν όπως τότε, δεν άλλαξε τίποτα!

Ακούω μια φωνή να τραγουδά. Είναι από το δωμάτιό μου, μου φαίνεται γνωστή, μα τι χαζή είμαι εγώ, όπως τότε που τραγουδούσα χαρούμενη και πέταγα από το κρεβάτι τους τα αγουροξυπνημένα αδέρφια μου.

Εκείνα δεν θύμωναν, αντίθετα με αγκάλιαζαν και έπιαναν το τραγούδι μαζί μου.

Έτσι κι απόψε το ένιωσα πως είμαστε όλοι μαζί σαν εκείνα τα ωραία χρόνια, τα χρόνια της νιότης που τόσο νοσταλγώ συχνά.

Κάθε δύση, κάθε ξημέρωμα μπροστά μου όλες οι αναμνήσεις!!

Είσαι εσύ η ανάσα μου και η πνοή μου.

Είσαι εσύ που πάγωσες τον χρόνο και δεν σε ξεχνώ αλλά ούτε και θέλω να ξεχάσω ποτέ.

Είμαι όμως τόση ώρα εδώ, στο παλιό δωμάτιο μου και δεν άνοιξα το παράθυρο να μπει ο αέρας της θάλασσας να δω τον μακρύ δρόμο, που με οδηγούσε στην αμμουδιά σου και χωρίς να το σκεφτώ, δίνω μια για να το ανοίξω και τότε είδα την λέξη ΕΛΠΙΔΑ και αμέσως κατάλαβα.

Γειτονιά μου μοσχομυρισμένη από τα γιασεμιά, τα φούλια και ανθοστολισμένη από ανθούς των όμορφων περιβολιών σου, μου λείπεις πολύ!!

Εκείνη η εικόνα των μανάδων μας να κάθονται, μόλις έπεφτε το σούρουπο, στο κατώφλι του σπιτιού μου, όλες αγαπημένες, να πίνουν τον καφέ τους !!

Μίλαγαν ψιθυριστά να μην ακούγαμε εμείς τα παιδιά τι λέγανε .

Πονηρά όμως εμείς, κάναμε τάχα πως παίζαμε και στήναμε αυτί.

Μας παίρνανε χαμπάρι και ξέσπαγαν σε γέλια τρανταχτά και ήταν τόσο αλλιώτικα λες και τα έπαιρνε ο αέρας μαζί του και τα έκανε τραγούδι !!

Το άκουσε και ο νερόμυλος και μέθυσε και άρχισε να γυρίζει μπαίνοντας σε ένα κυκλικό χορό μαζί με τα φτερά του!

Γάργαρο τότε το νερό τρέχει γρήγορα, κελαρυστό στο αυλάκι, ποτίζοντας τις πορτοκαλιές στο όμορφο περιβόλι !!

Εικόνες που δεν έσβησε ποτέ ο χρόνος κι ας πέρασε τόσο γρήγορα αλλά και τόσο αργά, γιατί κύλησε μέσα στην ρουτίνα του αγώνα για την επιβίωσή μας !!

Αχ, πόσο θα’ θελα να ήμουνα ξανά εκεί, να μου ζέστανε το γέλιο τους την ψυχή μου .

Μου λείπει η γειτονιά μας μου ψιθυρίζει μια γνωστή και αδερφή ψυχή μου !!

Γυρνάω, χαμογελώ, δεν είμαι μόνη μου!

Όμως δεν είναι έτσι, καλή μου, γιατί αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Απλώς ήθελα να βρω τον τρόπο να έρθω κοντά σου, να γιορτάσουμε μαζί τα Χριστούγεννά μας όπως τότε, που πλημμύριζαν οι δρόμοι με παιδικές φωνούλες και χαρούμενα τραγούδια.

Σκέφτομαι ότι, αυτό το κάνω σαράντα έξι χρόνια. Κάθε βράδυ η ψυχή μου σεργιανίζει στα έρημα και σκοτεινά στενάκια σου, εκεί που άφησα τις στιγμές μου, τις όμορφες αναμνήσεις μου !!

Απόψε όμως είναι κάτι διαφορετικό, αυτό το χέρι που με κρατάει είναι αλλιώτικο, είναι μυστηριακό, ελπιδοφόρο, το νιώθω, απόψε κάτι θα αλλάξει στη ζωή μου !!!

Η συντροφιά που έχω απόψε θα με οδηγήσει.

Σαν αστραπή μια λάμψη, ναι, μια δυνατή λάμψη με τύφλωσε μες στο σκοτάδι.

Ένα φως εκεί, πίσω από τις καλαμιές, που οδηγεί στην δαντελένια ακρογιαλιά σου, στη χρυσή αμμουδιά σου.

Τρέχουμε εκεί μαζί, ναι μαζί, να φτάσουμε στο φως.

Και είδα μπροστά στα μάτια μου αυτό που χρόνια ποθούσα να ζήσω ξανά !

Όλοι οι αγαπημένοι μου εκεί χαρούμενοι και γελαστοί, ντυμένοι γιορτινά, τραγούδια χριστουγεννιάτικα, παιδικές φωνούλες με τα τριγωνάκια τους να

τραγουδούν τα κάλαντα.

Τα κτίρια γεμάτα ζωή ,γέλια, αγκαλιές και φιλιά και εγώ εκεί, όπως τότε, και εσύ μαζί μου συντροφιά.

Η ελπίδα μου δεν χάθηκε ποτέ, χαμογέλασα γιατί σε είδα σαν αναδυόμενη Αφροδίτη, ΆΜΜΌΧΩΣΤΟ ΜΟΥ να περπατάς ξανά στα γαλάζια σου κύματα υπερήφανη, ξεχωριστή και τότε καμπάνες δυνατά ήχησαν και ακούστηκαν σε όλη την οικουμένη το "είμαι λεύτερη ξανά !!!"

Θα ήθελα να γράψω ένα ποίημα για όλους τους λεβέντες που αυτοθυσιάστηκαν για ανόητους, ανεύθυνους και εγκληματικούς τύπους, αλλά θα είναι φτωχό, άσε που δεν με αφήνει ένας κόμπος στον λαιμό αλλά και η ένδειξη σεβασμού μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους !!

Άκουσα την λέξη χαρμολύπη.

Αρχικά τινάχτηκα .

Ανάμεικτα συναισθήματα !!

Μεταξύ των δύο ποια είναι η χαρά και ποια η λύπη ;

Η χαρά είναι ότι βρέθηκαν, χωρίς οι κατακτητές να σκορπίσουν τα ιερά λείψανα τους εδώ και εκεί, και είναι ατόφια.

Και λύπη είναι η συμπαράσταση στους υπόλοιπους συγγενείς των αγνοουμένων που δεν βρέθηκαν ακόμα και που τα ιερά λείψανα τους ο βάρβαρος Αττίλας σκόρπισε στους πέντε ανέμους .Αυτή είναι του Έλληνα η ψυχή,

το μεγαλείο της !!

Ας γονατίσουμε μπροστά σε αυτούς και τους συγγενείς τους που περιμένουν με ελπίδα όλα αυτά τα χρόνια .

Να τους σφίξουμε το χέρι και να τους δηλώσουμε ότι είμαστε μαζί τους και ότι ούτε εμείς θα τους ξεχάσουμε ποτέ .

Δεν ξέρω αν μπόρεσα έστω για λίγο στις καρδιές σας να τους θυμίσω .

Εμπρός λοιπόν, το χαμόγελο μας, τον αγώνα μας και την αγάπη μας απλόχερα .

Όχι μιζέρια !!

Τίποτα εμάς δεν μας σκιάζει .

Περάσαμε πολλά, δεν αξίζει να αφήνουμε τίποτα και κανένα να μας επηρεάζει !!

Είχα φύγει από την Ορμήδεια έχοντας την τιμή να έχω μια τιμητική θέση δίπλα στον Κοινωνικό Λειτουργό των εκτοπισθέντων προσφύγων Χάρη Τέκκη.

Μια πιτσιρίκα, που δεν είχα τελειώσει ακόμα το σχολείο, ήμουνα το δεξί του χέρι.

Φεύγοντας για την Ελλάδα, έφυγα με την ελπίδα την οποία φυσικά δεν έχασα ποτέ μου ότι σύμφωνα με αυτά που άκουγα και μιλώντας με υψηλά ιστάμενους, ότι η λύση θα ήταν κοντά. Πήγα στο σχολείο, τελείωσα, σπούδασα, έκανα την οικογένειά μου, η δουλειά μου σε μία θέση, να με περιβάλλει ή αγάπη όλων των συναδέλφων και εγώ ακόμα να περιμένω και να γράφω χωρίς να χάσω την ελπίδα. Πέρασαν σαράντα έξι χρόνια, μήπως είναι καιρός εμείς, η γενιά του 1974 να υλοποιήσουμε με έργα αυτή την ελπίδα που είναι όνειρο ζωής; Όσοι έχουμε μείνει μπορούμε.!!

Η πόλη που έχω ερωτευτεί από μικρό κοριτσάκι στην κούνια μου, νομίζω έγινε την στιγμή πως μόλις άνοιξα δειλά δειλά τα μάτια μου, ένοιωσα την μυρωδιά της , την αύρα της, την μεθυστική αγκαλιά της ,ένοιωσα τον έρωτά της, έναν έρωτα μαγικό που δεν θα ξεφύγω ποτέ από αυτόν μα και δεν θέλω ποτέ να ξεφύγω, είναι πάλι μπροστά μου όμορφη όπως τότε !!

Κι έτσι, έχοντας καταθέσει τη δική μου αλήθεια, να σας καλέσω να αναδείξετε ως κορυφαία γυναίκα της φετινής γιορτής της γυναίκας, την Κύπρια Γυναίκα . Η γυναίκα στη πρώτη γραμμή, παρατηρώντας γενοκτονίες, διάλυση σπιτικών αλλά και ψυχών. Η γυναίκα που άθελά της, της στέρησαν καθετί που θα την καταξίωνε ως άνθρωπο.

Η γυναίκα που την ανάγκασαν να χάσει τη χαρά της, την παρθενιά της, την ψυχή της.

Ζήτω η κάθε γυναίκα που αγωνίζεται για αγάπη, ευτυχία και αυτονομία!!!!!!

Μαρία Φίλη Ιωάννου ✨