Είναι και κάτι Σαββατόβραδα, που μένεις σπίτι να κάνεις πιο δυνατή συρραφή.
Να ενώσεις τα κομμάτια σου, μακριά από άσκοπα ξενύχτια και πολύβουα μέρη, να σχεδιάσεις με πλάνο την αλλαγή σου.
Και ας έχεις ντυθεί, σαν να ήταν να βγεις...
Μένεις στο ταμείο σου, να κάνεις απολογισμό.
Να καταλήξεις για πολλοστή φορά, ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, που θα πιστέψουν σε εσένα και θα σε στηρίξουν με το δικό τους τρόπο. Και θα υπάρχουν κ εκείνοι οι άλλοι, που παραφυλάνε να χαρούν στη διάλυσή σου, στη μόνιμη και όχι εκούσια απομόνωση σου και στο τέλμα σου.
Είναι πολλοί: οι δήθεν της μέσης οδού (οι του δεν ανακατεύομαι), οι άθλιοι παρηγορητές, οι χαιρέκακοι λόγω δικών τους αδιεξόδων, οι φύσει κακοί και τοξικοί που επικροτούν ό,τι πληγώνει, οι υποκριτές και οι ίδιας συνομοταξίας με τους υπεύθυνους του διαμελισμού της καρδιάς.
Ασπίδα και μόνο.
Comments