Ζητώ
Το μαύρο μου καπέλο όταν φορώ,
κρύβω την σκιά της θλίψης.
Ζητώ να κάνει αντηλιά στον Ήλιο
σα πυρώνει και σκαλίζει
ρυτίδες του μετώπου.
Προχωρώ αγέρωχα, χαμογελώ !
Κλείνω το μάτι στο απρόβλεπτο
και το αποπλανώ.
Ζητώ μόνο στον ήλιο το πρωί,
να σου χαμογελά,
σα να 'σουνα μικρό παιδί.
Η ίριδα ψυχής παίζει κρυφτό με εικόνες, διψασμένα πάθη και βιώματα που μοιάζουν με ασπρόμαυρες ταινίες μικρού μήκους.
Ζητώ στα αστέρια αποβραδίς,
να σε καληνυχτίσουν
με φιλιά και ψιθύρους ζωής.
Ζητώ απ το φεγγάρι που τόσο αγαπώ,
να σου φιλάει τη μυτούλα,
να σε νανουρίζει, σαν να ήμουνα εγώ !
Ζητώ στο όνειρο που θα ονειρευτείς
μην σε μαλώσει αν του θυμώσεις,
και κρυφά με επισκεφτείς.
Ζητώ από την δική μου Παναγιά
τα αισθήματα , τα δάκρυα μου,
να γίνουν θεϊκή μελωδία,
σε μονοπάτια του παραδείσου ερωτικά !
Μέσα στο σύμπαν θα διασκορπιστεί,
απλόχερα να δώσει μερτικό
σε όσους αναζητούν την ηδονή,
σπάνιας μουσικής σύνθεσης στη ζωή.
Με αισθήματα που γδύνονται
και δεν φοβούνται την γύμνια
σε αυτή την εποχή!
Απο εσένα τι ζητώ :
-Θυμήσου Μούσα του έρωτα
μιας άλλης εποχής !
Με αυταπάρνηση, ανιδιοτέλεια,
Χωρίς όρια και εγωισμό.
Προορισμός και αστέρι Βηθλεέμ επικαλούνται
την χαραυγή του Έρωτα να υμνώ!
Παπαδόπουλου Φωτεινή
Comments