Γυναίκα, η δύναμή σου!

Γυναίκα, πες μου·

πώς τα κατάφερες να φτάσεις μέχρι εδώ;

Πώς τα κατάφερες να παραμείνεις ο εαυτός σου,

όταν σε πίεζαν μια άλλη να ’σαι;

Σιωπηλή.

Αμέτοχη.

Εύκολη λεία.

Να μη διεκδικείς.

Να δέχεσαι τη θέση σου.

Ακούραστη να προχωράς.

Χωρίς πιστεύω, χωρίς επιδιώξεις.

Σ’ έκαναν να πιστέψεις

πως μόνο κομπάρσος μπορείς να ’σαι·

στα γεγονότα,

στις αποφάσεις,

στην ίδια τη ζωή σου.

Ήταν στενά τα ρούχα που έραψαν για σένα.

Δυσκόλευαν την ανάσα σου, πνιγόσουν.

Κι αν λίγο παραπονιόσουν,

έλεγαν πως φταις εσύ που πνίγεσαι,

όχι το ρούχο.

Θέλησαν να σε πείσουν

πως ήταν πάνω σου όμορφο,

θελκτικό,

ιδανικό για σένα.

Το πίστεψες κι αυτό,

όχι γιατί είσαι ευκολόπιστη απ’ τη φύση σου,

αλλά γιατί δεν πίστεψες στο άδικο ποτέ.

Πίστευες πάντα σ’ έναν κόσμο ονειρικά πλασμένο,

με αγαθές προθέσεις.

Έβαλες στόχο να ταιριάξεις,

να συνηθίσεις αυτό που σου επιβλήθηκε·

να γίνεις αυτή που ήθελαν, για να χωράς,

παρόλο που το ρούχο δεν έπαψε ποτέ να σε στενεύει.

Τα χρόνια πέρασαν

κι εσύ, Γυναίκα, άλλαξες.

Δεν ήθελες πια ένα ρούχο να καθορίζει το ποια είσαι.

Δεν ήθελες πια τον κόσμο στον οποίο σου έμαθαν να ζεις.

Ήταν σκληρός και άνισος,

χωρίς αγάπη, χωρίς συμπόνια.

Ήρθε η στιγμή που έσκισες,

με νύχια και με δόντια,

τα ρούχα που ράφτηκαν για σένα.

Ακριβά το πλήρωσες,

αλλά δε δείλιασες στιγμή.

Πώς να δειλιάσεις;

Τα βάρη όλου του κόσμου επωμίζεσαι,

με τόλμη, με πυγμή.

Γεννάς ζωή

και ελπίδα για το αύριο.

Κι αν κάποιος πει

πως παραείσαι ευαίσθητη για έργα,

την πλάτη σου ίσιωσε

-αυτή την πλάτη που έχει δεχτεί χτυπήματα πολλά-

και απάντησε πως

ένα χάδι σου πληγές γιατρεύει,

μια αγκαλιά σου καρδιές ζεσταίνει,

ένα δάκρυ σου τη γη ποτίζει,

ένας γλυκός σου λόγος τον κόσμο φωτίζει.

Γυναίκα,

ποιος, άραγε, μπορεί να σε νικήσει;

Βάσια Δελημήτσου ♥️🌹