Παντού ακούω τις σειρήνες των καιρών,
τα τύμπανα της αλλοφροσύνης
που υπέταξαν τον άνθρωπο,
για να μην ακούει τη φωνή του Θεού,
παρά μόνον εκείνη, που πυρήλατη
τον κάνει να αλυχτά σαν το σκυλί
κοντά στο ματωμένο κρανίο του τόπου του!
......................................
Και πιάνει ο λογοτέχνης την πέννα
για να γράψει πολυσέλιδα για εκείνη,
που σαν είδε τον καιρό να χάνεται
σε στρατηγικές και σχέδια αλλότρια,
τριμμένο αποφόρι σε συχνοπέραστο δρόμο,
βάλθηκε να δικαιώσει την ύπαρξή της, επί γης!
Διαμάντι λαμπερό, θα κομματιάσει την πλάνη
παλεύοντας το διχασμό, την ημιμάθεια
με την επιμονή της να κερδίσει
τη γνώση και τον άνθρωπο
συμπορευόμενη μετά δακρύων, στο τέλος!
Δακρυσμένο Διαμάντι,
άντεξες στη μανία της βροχής
και στη θέα του ήλιου!
Δάκρυσες,όταν κατάλαβες
ότι η θέληση δεν σε κάνει μαριονέττα
μόνο ζεσταίνει τις ψυχές
και φέρνει τον άνθρωπο
στη συμπόρευση
ακόμα και στον ουρανό για να ανοίξει ένα νέο παράθυρο όταν ο θάνατος γράφει το δικό του πεπρωμένο !
Άννα Δεληγιάννη
Комментарии