Τυχαία βρέθηκα με κάτι φίλους παλιούς, σε κάτι δρόμους, που είχα χρόνια να περάσω.
Τελευταία φορά ήταν άνοιξη, και σκέφτηκα τώρα στον χειμώνα κοντεύω να φτάσω.
Σχεδόν μια ολόκληρη ζωή, τότε είχα το μέλλον δικό μου.
Μα τώρα, άσπρισαν τα μαλλιά, δάκρυα στο πρόσωπό μου.
Δεν είναι όμως που πέρασε η ζωή και χάθηκαν τα χρόνια.
Είναι που λείπουν οι άνθρωποι, και τα παιδιά γέρασαν μόνα.
Πάντα κάποιος τους έλλειπε, κάποιον να νοσταλγούνε.
Σκληρές οι απώλειες, μέσα στην σιωπή, τόσα έχουν να πούνε.
Οι φωτογραφίες οι παλιές, κοιτάζουν και χαμογελάνε.
Χωρίς ν' ακούγονται φωνές, νιώθεις να σου μιλάνε.
Έτσι κάποτε θα γίνει και με μας, πίσω ένα όνομα και ένα 'θυμάμαι'.
Λυπημένες οι απώλειες, δεν τις ξεχνάς, δεν σε ξεχνάνε.
Γλυκιά μελαγχολία, μεγάλη ικανοποίηση.
Ότι όποιος φεύγει, μένει πάντα στην θύμηση.
Έτσι θα γίνουμε και εμείς, κάποια στιγμή, φωτογραφία σε κορνίζες.
Και πίσω από αυτές, θα υπάρχει μια ιστορία, για ότι έζησες και είδες.
Comments