Δύο κλώνοι αγάπης

Στο βέλασμα του εριφίου

κάτω από τη θηλή της λαβωμένης μάνας

σπαράζει η καρδιά της τρυφερής μαργαρίτας

μες στον κατακίτρινο λειμώνα 

Στο ουράνιο περβάζι του κυκλώνα

σπαράζει και το πετροχελίδονο

σιμά στην άψυχη χελιδόνα

Μα στο λόφο του Γολγοθά 

σπαράζει η Παναγιά

κάτω από το σταυρό της οδύνης

που'συρε το παιδί της

στη ράχη τής δύσβατης ρύμης 

Και πόσων σύγχρονων Παναγιών

σπαράζουν ακόμα οι καρδιές 

για τους αδικοχαμένους ανδριάντες τους

στα αφανέρωτα συντρίμμια του τρόμου

Σπαράζει κι η δικιά σου καρδιά 

στη σχισμή του κυρτού κλώνου .. 

Μα μέσα από τη χαραμάδα

της απόγνωσης

δύο ράγες ελπίδας αναγεννιούνται

Η μία του φωτός τής ανθισμένης ανατολής 

Την άλλη αναζήτα την εσύ 

στη χειμερία νάρκη των μαύρων ημερών σου! 

ΑNASTASIA NEROLI