Δεν ξέρω αν αρέσει σε όλους ο ήλιος, η ανατολή του, η δύση του, το άπλετο φως του.
Αλλά εκείνη η δύση του ήλιου, με τα μύρια χρώματα να πέφτουν στη θάλασσα, πάντα με συναρπάζει, με ταξιδεύει αλλού.
Είναι και η όμορφη ανατολή του, που με γεμίσει ελπίδα και θετικά συναισθήματα, σαν τον βλέπω να γεννιέται μέσα από τα κύματα και την αλμύρα της θάλασσας.
Είναι και εκείνος ο ήχος της θάλασσας, που κάποτε με γαληνεύει και άλλοτε πάλι μου θεριεύει το είναι μου.
Κάποιες άλλες φορές, θέλω απλά να νιώσω την αλμύρα της, να βυθιστώ ολόκληρη σε αυτή την περίεργη γλυκιά αλμύρα.
Και είναι και μέρες που με φοβίζει, μην με πάρει μαζί της στον άδειο, σκοτεινό βυθό της.
Είναι πλανεύτρα, σαγηνευτική, με ηρεμεί και συνάμα φόβο μου φέρνει, σαν ταξιδιάρικη ψυχή που όλο πλανιέται από τα σύννεφα στα χίλια κύματα.
Και πνίγει η θάλασσα τον ήλιο, κάθε πρωί και κάθε απόγευμα, σαν αμαρτωλή ξελογιάστρα, σαν ερωτευμένο κοριτσόπουλο που δεν θέλει να αφήσει τον καλό της,· που τον αφήνει για λίγο αλλά το μόνο που θέλει είναι να τρέξει πάλι στην αγκαλιά του.
Αχ, θάλασσα και ήλιε μου, τι κάνετε στη ψυχή μου...
Comments