Είμαι δοσμένος στις λέξεις...
Ως τα νεκρά μου κύτταρα, ως τα διψασμένα πάθη
Τυφλός, τρελός και αμετανόητος,
αδιάφορος εμπρός στα πρέπει των καιρών
Φόρεσα τη θάλασσα
Κόκκος άμμου, ζω μειλίχια—
αλάτι που τραγουδά την πληγή
Η θλίψη, υπάλληλος του χρόνου
Βίτσιο άγριο, οι άγρυπνες νυχτιές
Ο νους μου κλινήρης στης ποίησης τα ράντζα
Δεν υπάρχει πιθαμή γης να σταθώ,
χωρίς να τέμνω, διχως να τείνω
Λέξεις!
Μονος μου επισκέπτης, μολυβένια μαμή, ν'αναμένει τις συσπάσεις μου
Δείτε με, λοιπόν!
Κρατώ τη μήτρα της μούσας
Έχοντας αίμα στις παλάμες,
με τον ομφάλιο λώρο να χορεύει στα δάχτυλα...
Βασίλης Πασιπουλαρίδης
Comments