Ο ήλιος απέθεσε ευλαβικά
το πύρινο στεφάνι του στην κορφή τού λόφου και βυθίστηκε με δέος στην απεραντοσύνη της ατάραχης θάλασσας, σχηματίζοντας συγχρόνως ένα χρυσοκίτρινο
στρατί στην επιφάνειά της.
Εκείνοι, ο ένας πλάι στον άλλον, χρόνια τώρα περπατούσαν αντάμα.
Είχαν πει τόσα πολλά
Είχαν ζήσει τόσο δυνατά.
Είχαν δοκιμαστεί σκληρά.
Είχαν από κοινού γευτεί πίκρες
και είχαν πλάσει όνειρα.
Είχαν θυμώσει.
Είχαν γελάσει με την ψυχή τους.
Είχαν μοιραστεί εμπειρίες.
Παρά τις δυσκολίες, δεν σκόρπισαν στους πέντε ανέμους.
Έδωσαν χώρο στην αλληλοπαραχώρηση, στηριζόμενοι σε μια υπερβατική, στέρεη και ανόθευτη αγάπη.
Ήξεραν μέχρι σε ποιο σημείο μπορούσαν να φτάσουν για να μην διασαλευτεί και διαρραγεί ό,τι με μεγάλο κόπο και ψυχικό κόστος έχτισαν σε βάθος χρόνου.
Κοιτάχτηκαν σιωπηλά.
Δεν είπαν λέξη μα είχαν μιλήσει για όλα.
Αυτοί ταξίδεψαν την αγάπη πέρα από δυσθεώρητους ορίζοντες.
Αν ήταν στο χέρι τους να γυρίσουν το χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζαν τίποτα.
Ούτε για την παρούσα ούτε για δέκα ζωές ακόμα.
ΣΤΕΛΛΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
Comments