Όσο ρέουν οι ιδρωμένοι
στίχοι
και οι φλέβες των λέξεων
δεν υποκλίνονται
σε άκομψα του φόβου αγάλματα,
όσο της ποίησης
η καρδιά χτυπά δυνατά
τόσο πιο γρήγορα
καθαρίζουν τα
θολά τζάμια
των φυλακισμένων συναισθημάτων…
Δεν κοιμούνται
οι πόνοι,
δεν πλήττει ο χρόνος
ακόμη και την τελευταία
την ύστατη στιγμή
του αποχαιρετισμού
εκεί που τα πάντα παγώνουν,
αρκεί από την φλέβα
μιας πένας να κυλήσει
λίγο μελάνι
και το ποιήμα θα
φορά την σάρκα του
δίνοντας ψωμί
χαράς
και νοστιμιά…ελπίδας!
ΠΕΤΡΟΣ Κ ΒΕΛΟΥΔΑΣ
Comments