Ελίζαμπεθ 1860, Αγγλική επαρχία
Ταράχτηκε η Ελίζαμπεθ. Άρχιζε να ετοιμάζεται ο Πήτερ , με σκυφτό το κεφάλι. Κάποια στιγμή γύρισε και την κοίταξε. <<Θα ξαναγυρίσω.>> της είπε . Κι έφυγε. Έτσι απλά.
Πώς γίνεται κάτι τόσο απότομα λες και σταματά ο χρόνος; Δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Καθόταν εκεί στην πόρτα ακίνητη , βλέποντάς τους να ξεμακραίνουν πάνω στ’ άλογα και με τις χρυσές πόρπες της στολής τους ν’ αστράφτουν κάτω απ’ τον ήλιο..
Η αναμονή βασανιστική. Ίσως το χειρότερο κομμάτι κάθε διαδικασίας. Ευτυχώς για κείνη , είχε γίνει διπλάσιος ο φόρτος εργασίας. Έτσι , δεν προλάβαινε να σκεφτεί. Μόνο όταν έπεφτε κατάκοπη το βράδυ για να ξεκουραστεί επιτέλους , τότε την στοίχειωναν όλες οι στιγμές που έζησαν μαζί και ο φόβος του θανάτου..
<<Όχι , Θεέ μου! Οι αδελφές ψυχές δεν πεθαίνουν! Γερνάνε μαζί , μ’ ακούς; Θέλω να ’ρθει πίσω! Δεν θέλω να τον χάσω!> > μονολογούσε στην προσευχή της κι έκλαιγε. Κάθε βράδυ έκλαιγε. Και το ξημέρωμα , ανασκουμπωνόταν και ριχνόταν στη δουλειά.
Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος του χρόνου. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Όλα είχαν σκεπαστεί με μια πάχνη , που τη διαδεχόταν το χιόνι. Η γη κούρνιαζε. Δεν έδινε τόσους καρπούς. Παρ’ όλη την βαριά ατμόσφαιρα και το πέπλο του πολέμου πάνω τους , η Ελίζαμπεθ στόλισε , στόλισε παντού. Μέσα κι έξω την φτωχική αγροικία.
<<Πλησιάζει η Γέννηση του Χριστού. Γιορτάζουν η Αγάπη κι η Ειρήνη!>> σκεφτόταν. <<Μόνο στο κατώφλι έμεινε να κρεμάσω αυτό το στεφάνι κι είναι όλα έτοιμα.>>. Ένας γνώριμος θόρυβος ακούστηκε πίσω της. Γύρισε τρομαγμένη. Χτυποκάρδι. Μήπως έφερναν τα κακά μαντάτα που τόσο φοβόταν; Βγήκε μπροστά , έτοιμη ν’ αντιμετωπίσει το κάθε τι.
Και τότε τον είδε. Πάνω στο άλογο , μ’ ένα άγριο ποδοβολητό , που σημάδευε το χιόνι. Έτρεξαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Δεν υπήρχαν λόγια. <<Πώς θα σ’ άφηνα μόνη σου Χριστούγεννα;>> της είπε , κι όλος της ο κόσμος έγινε κάλαντα..
Στέλλα Σωτήρκου
Πρόεδρος ΕΛΒΕ
Comments