ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Πέτρο!!

Πέτρο!!

Σύνελθε δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου δεν θα χαλάσει ο κόσμος ρε φίλε!

Ένας χωρισμός είναι!!!

Σε άφησε η Ντέλια,θα το ξεπεράσεις!!!

Έχεις δύναμη!.Τι πήρες βρε φίλε σταμάτα να πίνεις θα μας βρει συφορά...

Μάταια ο Κώστας μιλούσε.

Ο Πέτρος θυμόταν μόνο το βλέμμα της μνηστής του να τον κοιτά με απαξίωση,όσο αυτός ονειρευόταν στο φούρνο της μάνας του πάνω από την καυτή λάβα των ξύλων.

Υποκλινόταν μπροστά στην ομορφιά της.

Ολόκληρη η ζωή του η ψυχή της,η κρυστάλλινη ματιά της.

Ανάσταση ψυχής το χάδι της.

Μα τώρα ήταν μόνος και το κρύο έλιωνε την ψυχή του με το κρασί.

Η απόφαση της ήταν αμετάκλητη χωρίς γιατί χωρίς εξηγήσεις.

"Δικαίωμά μου" του είπε προκλητικά "ήσουνα η Ιθάκη μου μα κάπου χάθηκες Πέτρο ανάμεσα στα καρβέλια και στα κουλούρια."

Οι λυγμοί δεν άφησαν ασυγκίνητο τον φίλο του.

Το καταφύγιο του ήταν η γυναίκα αυτή.

Δεν τον ένοιαζε τίποτε άλλο, και ο καιρός περνούσε,το άδειο κουφάρι του τις νύχτες πονούσε από την κούραση.

Τα μεσημέρια έπινε τόσο πολύ για να μη θυμάται καμιά εικόνα της.

Ως που στα αυτιά του έφτασε το μαντάτο της καλέστρας του γάμου της πρώην του με τον αρχιτέκτονα το γνωστό αρχιτέκτονα τον πλούσιο... στα καλντερίμια της Κέρκυρας.

Τραγούδια νησιώτικα εκείνη η Κυριακή,και τα δύο μικρά παιδιά του κρατούσαν χαρούμενα τα χέρια της Ντέλιας.

Μαχαιριές στη καρδιά του.

Σαν πέρασε στο καντούνι και την είδε, διπλή μαχαιριά τα παιδάκια κουνώντας τα χεράκια τους ευτυχισμένα...

Ο γαμπρός έμεινε χήρος όταν έχασε τη γυναίκα του στο αεροπλάνο που

εργαζόταν ως αεροσυνοδός στο βουνό Αίνο της Κεφαλονιάς.

Η συγχωρεμένη στα είκοσι εννιά της άφησε τα παιδιά της ορφανά ...

Ακούστηκε ότι ήταν από ανθρώπινο λάθος,

μα όλοι ήξεραν ότι ήταν μηχανική βλάβη.

Με άσχημες καιρικές συνθήκες, χάθηκε για πάντα στα χιόνια του βουνού ανάμεσα στη φωτιά και σε καμμένα κορμιά, μοναδική ανάμνηση του αρχιτέκτονα από την Αλίκη τα δίδυμα παιδιά τους.

Μέχρι που πέρασε από τον φούρνο...

Δεν άργησε να την ερωτευτεί ...μα και εκείνη θαμπώθηκε από την καλοσύνη του και την κοινωνική του υπόσταση.

Όλα έγιναν γρήγορα γιατί όπως έλεγε η φιλενάδα της η Τασία 'στη βράση κολά το σίδερο'.

Μα και ο Φοίβος δεν έδειξε να τον ενοχλεί ότι η Ντέλια ήταν δεσμευμένη.

Η νιόπαντρη κοπέλα προσπαθούσε να ανταποκριθεί στις καθημερινές υποχρεώσεις των κοριτσιών.

Αποφεύγοντας να σκέφτεται το φτωχό Πέτρο της καρδιάς της.

Ενα μήνα μετά το ανακοίνωσε χαρούμενη στο Φοίβο.

'Τι καλύτερο αγάπη μου από θα περιμένω το παιδί μας!!'

Ο Φοίβος πάγωσε στη σκέψη δεν ένιωθε έτοιμος.

Ο φόβος ενός παιδιού δυνατός.

Μια κρυφή σκέψη τριβέλιζε το μυαλό του.

Δεν ήξερε πολλά για τις κληρονομικές ασθένειες των προγόνων της Ντέλιας.

Ούτε φαντάστηκε πως θα ήθελε παιδιά.

Ακόμα κι αν δεν συνέβαινε κάτι,δεν άντεχε ξανά κλάματα και μωρά.

Με τρία παιδιά η σχέση θα άλλαξε.

Μουδιασμένος χαμογέλασε και άλλαξε κουβέντα.

Μέρα με τη μέρα ή απόσταση έφερε το χάος.

Η Ντέλια μεγάλωνε τα δίδυμα με αγάπη μα κι αυτά στενάχωρα ένιωθαν στα εφτά τους χρόνια.

Στο βλέμμα του γονιών έβλεπαν θλίψη άγχος.

Το ζευγάρι υποκρινόταν για κοινωνικούς λόγους.

Ανάμεσα σε σημπληγάδες βρισκόταν ή κοπέλα.

Την τιμωρούσε η ζωή για το σφάλμα της.

Θαμπώθηκε βλέπεις από τα πλούτη και τώρα ο άντρας της βρισκόταν δήθεν σε επαγγελματικό ταξίδι στη Λευκάδα...και τα παιδιά τους σπίτι με τη γειτόνισσα.

Αυτή στο μαιευτήριο δίνοντας αγώνα ζωής και θανάτου να γεννήσει.

Μια γέννα που δεν πήγαινε καλά. Έτρεμε ολόκληρη από τους πόνους. Θυμός φόβος,ο λαιμός της δεν της επέτρεπε να πάρει αναπνοή.

Η φωνή του γιατρού την έφερε στην ωμή πραγματικότητα.

"Πάλεψε Ντέλια!πάλεψε για τον γιο σου! πάλεψε!"

Η γεμάτη αγωνία φωνή του διεκόπηκε με μία κραυγή της.

"Γιατρέ φώναξε τώρα τον Πέτρο,το γιο της κυρίας Ανθής από το φούρνο!!!"

Τώρα γιατρέ!!!!

Ο γυναικολόγος δεν πρόλαβε να αρθρώσει λέξη κάνοντας νόημα στην νοσηλεύτρια.

Το ουρλιαχτό της γυναίκας ανατρίχιασε όλη την κλινική.

Ο Πέτρος άνοιξε την πόρτα με τον ιδρώτα ποτάμι στην μπλούζα του, και τα δάκρυα σταλαχτίτες στα λερωμένα από αλεύρι μαγουλά του. "Ντέλια που είναι ο άντρας σου;;; Ντέλια τι συμβαίνει;;;"

"Ακουσέ με"τον διέκοψε η γυναίκα... "Δώσε μου το χέρι σου...

Δώσε μου το χέρι σου Πέτρο,το μωρό αυτό είναι δικό μας, είμαι σίγουρη για αυτό αλλά θα το διαπιστώσεις αργότερα.

Σε χώρισα όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος.

Φοβήθηκα, φοβήθηκα την κληρονομικότητα της οικογένειάς μου.

Αν το παιδί γεννηθεί με τη συγκεκριμένη αρρώστια, δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε.

Δεν θα με συγχωρούσα ποτέ...

Επέλεξα τον Φοίβο για να το περάσω μόνη μου.

Ήξερα ότι ήταν αδιάφορος ακόμη και για τα δικά του παιδιά.

Η Αλίκη μου το είχε εμπιστευθεί.... Φταίω, εγώ φταίω εγώ."

Ο Πέτρος δεν ήθελε να σκεφτεί τίποτα.

Δεν μπορούσε να σκεφτεί, και τα δάκρυα της Ντέλιας διάκοψαν κάθε λέξη.

Η σουβλιά στην κοιλιά της ....

Ο γιατρός έκανε στην άκρη ευγενικά τον νέο.

Από το σοκ δεν μπορούσε να πιστέψει ότι άκουγε....

Η οικογένεια της Ντέλιας είχε κληρονομικό νόσημα με σύνδρομο down.

Το μυαλό του άντρα θόλωσε.

Θα την έχανε!!!!

"Γιατρέ σώστε την!!!

Σώστε σας παρακαλώ και το παιδί μου!!!"

Η Ντέλια έδωσε την τελευταία μάχη με το μικρό νεογέννητο να προφέρει το πρώτο του κλάμα την στιγμή που άφηνε την τελευταία της πνοή...

Η απαλή φωνή του Διονύση έχοντας πάρει το βαφτιστικό όνομα του από την μαμά του, διάκοψε το Πέτρο...

" μαμά, μπαμπά, ώρα, τώρα ...εμείς..."

Ο Πέτρος χαμογέλασε με δύναμη

ψυχής στον γιο του.

"Ναι αγόρι μου πάμε πρώτα στη μαμά,και μετά στο ειδικό σχολείο.

Τα αδέρφια σου θα έρθουν αργότερα έχουν ποδόσφαιρο..

Ο Φοίβος δεν μιλούσε ποτέ με τον Πέτρο.

Ο αρχιτέκτονας αδερφός του, ετεροθαλής απο άλλο γάμο του πατέρα τους χάθηκε την εποχή του covid 19.

Αφήνοντας τα παιδιά του μόνα με την ηλικιωμένη γιαγιά...

Μα δεν ήταν μόνα ποτέ

Είχαν τον θείο τους και τον Διονύση. Τον λάτρευαν και τον πρόσεχαν.

Στο μονοπάτι της ζωής ένα παιχνίδι της σιωπής....

Εύα Αλιβιζάτου