Επιτοίχιο βλεφάριασμα

Όπως μας το διηγήθηκε η Γερασιμία Παναγιωτοπούλου

Καθισμένη σε μια γωνιά το μάτι λοξοδρομεί, κάτι φτεροκοπά μπρος στην χάση μου. Κοιτάω κατευθείαν σαν αξίνας ματιά που κόβει τα αόρατα. Κάτι σαλεύει εκεί κοντά ένα κομμάτι ύφασμα από την κρεμάμενη κουρτίνα. Χάσκει λίγο οξυγόνο από το μισάνοιχτο στόμα, που δίνει το σινιάλο να ξεκινήσουμε μαζί το ταξίδι της ονειροπόλησης. Τα μάτια καρφωμένα πάνω στον διπλό κόμπο που έχω κάνει για να μην σέρνεται. Αλλά αυτή δεν υπακούει. Εμένα μου φανερώνει ένα μοναδικό βλεφάρισμα ανάμεσα στο εδώ και το εκεί, δεν ξέρω αν είναι  ψέμα η πραγματικότητα ένας ολόκληρος κόσμος ξεπετάγεται, σαν ένα πελώριο βιβλίο που ξεφυλλίζεις τις εικόνες που μυρίζεις το μελάνι, που τσαλακώνεις τα φύλλα και ακούς την κραυγή τους που δεν ξέρεις αν είναι χαρά η λύπη. Έτσι και αυτό το κοιτώ και με κοιτά σκύβω να πιάσω τον κόμπο, και τότε ω τότε βρίσκομαι σε ένα καίκι ταπεινό ο κόμπος είναι ένα κομμάτι καραβόπανο, πνιγμένο στην αλμύρα και ηλιοκαμένο από έναν στεγνό ήλιο που όλα βαριανασαίνουν στο διάβα του. η γλαυκή θάλασσα κυμάτινη σαν την γαλανόλευκη θυμίζει Ελλάδα το νερό αναβλύζει, στα πλαινά πέλματα της βάρκας όπως ρέει το νερό από την βουνίσια πηγή. Θες να το γευτείς να δοκιμάσεις την γεύση της , την πικρή την χιλιοβασανισμένη! Ο ουρανός χαμηλώνει ίσα που τον αγγίζεις πιάνεις τα σύννεφα και τα πλέκεις φτιάχνοντας το ωραιότερο κέντημα! Το απλώνεις πάνω στο γαλάζιο και απέραντο τραπεζομάντιλο και δημιουργείς την δική σου σκεπή. Έτσι όπου και αν πας το σπιτικό σου βρίσκεται μαζί σου ακολουθάς τα ίχνη, που σου έδειξε η μάνα σου. Και συνεχίζεις να σαλπάρεις κυνηγώντας τους αφρούς, να σου σιγοψιθυρίζουν ναυτικά τραγούδια περασμένων χρόνων. Παλιοί θαλασσόλυκοι έψαχναν την προσωπική τους ουτοπία χάραξαν το δικό τους σημάδι, πάνω στην υγρή της σάρκα. Ταξίδια μακρινά ακόμα και από την φαντασία ξεγλυστρούν, και ανταρεύουν το πνεύμα το ατίθασο του άμοιρου τυχοδιώκτη. Φυσάει πολύ σήκωσε μπουνάτσα στα όνειρα κοιτάω τον ορίζοντα που χάσκει από μια μικρή χαραμάδα, ξαναπιάνω τον διπλό κόμπο και τότε πάλι βρίσκομαι στην μικρή γωνιά. Το πηδάλιο μεταμορφώνεται σε ένα μικρό χερούλι μεταλλικό που μου ξεκλείδωσε τα όνειρα. Απλά ακόμα η υγρασία είναι διάχυτη σε όλη την μικρή γωνιά. Οι κουρτίνες σταλαγματιάζουν! Μου μυρίζει η αύρα της την νιώθω ακόμα δίπλα μου να σιγοτραγουδά. Να ακούω τους παφλασμούς μέσα στα αφτιά μου και να ανασκιρτά η καρδιά μου. Και το επιτοίχιο βλεφάρισμα ξεκινά από την αρχή. Και παραμένω στην γωνία άπραγη μετέωρη σαν να έχω γεννηθεί ξανά σε άλλο νέο κόσμο. Νιώθεις ξέπλυμα ψυχής ευφροσύνη καρδιάς! Όλα αλλάζουν σκίζεται η σελίδα του ουρανού, φώτα ανάβουν οι άγγελοι τα δέντρα του παραδείσου λυπόνται για την χαμένη και πονεμένη ψυχή, και προσπαθούν να την φτάσουν αγγίζοντας το επιτοίχιο και ταπεινό βλεφάρισμα. Σηκώνομαι για να σκουπίσω τα δάκρυα που διαπερνούν από μπροστά μου. Μαζί με τα δικά τους σκουπίζω και τα δικά μου. Νιώθω την λύπη του, πόσες φορές έχει μείνει μόνο μέσα σε ένα κομμάτι δωμάτιο να παλεύει με τους εχθρούς του και να είναι αφημένο παντώς καιρού. Και  να φωτογραφίζει τις εικόνες που περνούν από μπροστά του να αντιγράφει τα συναισθήματα! Φυλάει αναμνήσεις για να σου δείχνει ότι σε ξέρει ότι καρτερά την παρουσία σου, ότι ξεκλέβει ματιές ότι μπορείς να το εμπιστεύεσαι ότι είναι ο καλύτερος χρονομετρητής. Παρελαύνουν μπροστά σου όλες οι εποχές του χρόνου, είναι ο καλύτερος ζωγράφος κάθε τοπίο και μία λέξη κάθε διαφορετικό συναίσθημα εμβολίζει το μυαλό! Οι μεγάλες σκιερές παρειές του σκεπάζουν το πρόσωπο του, όπως κλείνει ένα μικρό παιδί με τα δυο του χεράκια το δικό του πρόσωπο για να κρύψει την αθωότητα του. έτσι και αυτό στέκεται αθώο και βουβό δίπλα σε κάθε βήμα σου. Αν καλυφθούν τα μάτια του καλύπτονται και τα μάτια της ψυχής σου χάνεις τον δρόμο σου. Όταν κοιτάς μέσα από αυτά νιώθεις ότι ανήκεις κάπου κάποια τετραγωνικά ορίζουν την ζωή σου, αλλά αυτό σε ελευθερώνει σπάνε τα γήινα δεσμά σου. Είσαι το πουλί μακριά από την φωλιά, που πας για να αγναντέψεις ολόκληρο τον κόσμο πάνω σε μια ψηλή κορφή, για να νιώσεις δυνατός και κυρίαρχος των πάντων!  Που πας να σταθείς πάνω στον ξύλινο πάσσαλο δίπλα στην λίμνη την αστραφτερή, για να σου φορέσει την υγρή φορεσιά της! Να ξεκουραστείς πάνω στο λεπτό κλαδάκι και να ακούσεις που σκάει η ζωή! Να σκύψεις κάτω από το κεφάλι μιας μαργαρίτας και να μεθύσεις από το άρωμα της! όταν κάθεσαι στην γωνία βλέπεις μια σταλιά τον κόσμο και καταλαβαίνεις την απεραντοσύνη του! όταν το επιτοίχιο βλέφάρισμα σε καλεί τότε παρασύρεσαι στην δίνη του μια δίνη που κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει μόνο εσύ που το κοιτάς και είναι η μόνη σου παρέα στην μοναξιά σου! Όταν του μιλάς νομίζεις πως σου γνέφει γιατί απαντά στα λόγια σου, σου δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο σε γδύνει σου φανερώνει την αλήθεια. Κόρη οφθαλμών λαμπύρισμα σχεδιάζει τα τωρινά συμβάντα! σαν ένας αόρατος μαγνήτης που ρουφάει τα πάντα στο πέρασμα του, και όλα πέφτουν μέσα στον μπερδεμένο κυκλώνα του! χωράει στο βάθος του όλα τα μικρά και τα μεγάλα και έτσι το σπίτι, γίνεται κουκλόσπιτο ένα μικρό ταπεινό και ζεστό καταφύγιο. Που χωρά όλη την παιδικότητα όλα τα φτιαχτά και τα γήινα. Όταν ο ήλιος φωτίζει τον κόσμο το επιτοίχιο βλεφάρισμα αναθερμαίνεται δυο σπίθες οι ματιές του, και όλα καίγονται! Όλα δίνουν έμφαση όλα τονίζονται όλα διαλαλούν την ύπαρξη τους! Όλα σου φωνάζουν να τους δώσεις την αρμόζουσα σημασία, μπαίνουν στο δικό σου οπτικό πεδίο πια και ζητούν αντικατάσταση! Ο ήλιος απλώς σου δείχνει την πινακίδα και σου γνέφει εδώ είναι όλη η περιουσία σου, αυτά είναι τα υπάρχοντα σου δες τα πιάσε τα ρίξε το πανί και κρύψε τους λεκέδες της αμαρτίας! Καθάρια κρυσταλλοποιημένα τα νερά του σε εξαγνίζουν ακολούθα τα και θα σε παν πάνω στις ηλιαχτίδες, να κρέμεσαι σαν τσαμπί από σταφύλια. Κοσμήματα να κάνεις τις ρόγες στην χούφτα σου να ρίχνεις τους χυμούς τους, και να αγναντεύεις από την μικρή τρύπα την μικρή γωνία της αφετηρίας σου. Από το πιο μικρό ακολουθεί το μεγάλο τα σπουδαίο και το επιτοίχιο βλεφάρισμα σου ανοίγει τον δρόμο! Ο μαίανδρος εμφανίζεται και το μυαλό αρχίζει να μετρά τα πάντα με τον χάρακα της αισιοδοξίας, όλα σε ένα κουτί με χρυσή κορδέλα τα πάντα τυποποιημένα όλα σε ένα γήινο αντίγραφο όλα περιστρέφονται με την φορά που διασχίζει ο χρόνος. Τα λουλούδια ευθεία στητά έτοιμα να αντιμετωπίσουν την ορμητικότητα των ριπών. Το περίγραμμα των λιμνών φράζει την ασυδοσία ενός υδαρή τέρατος! Τα καμπυλωτά δέντρα προσκυνούν την ζωτικότητα του σύμπαντος. Οι γωνίες των άστρων τοξοβολούν τα τέσσερα σημεία των καιρών ανατολή, δύση, βορράς, νότος το τετράγωνο της λογικής που η ρίζα του ανήκει στο επιτοίχιο βλεφάρισμα. Ο ηλιοδιαβήτης ρίχνει τις χορδές του και ακούς την επουράνια μουσική του, και το επιτοίχιο βλεφάρισμα ακούει τις εντολές του μαέστρου του! μετουσιώνεται σε δυο χέρια που χτυπούν τα δυο μεταλλικά του πιάτα και ολοκληρώνουν την συμφωνία του! και η κουρτίνα ανεμίζει φουστάνι μαγικό ξεκινά δειλά-δειλά τα βήματα του, και εσύ θεατής γίνεσαι μπροστά στα αθέατα!  Η ακολουθία των πραγμάτων εξυμνεί τα ύψιστα, και εσύ δοξολογείς το μαγικό παράθυρο του κόσμου που σου ξεκλείδωσε τα μυστικά του! και ξαφνικά βρίσκεσαι να κοιτάς πάλι από την μικρή γωνιά πίσω από κλειστές πόρτες. Και ενώ βρίσκεσαι πάλι δίπλα του σου ξεδιπλώνει τον έρωτα ένα ράγισμα σε κάνει να απορείς, να φαντάζεσαι ερωτικές ιστορίες! Μια αμυχή στην ψυχή που δεν κλείνει εύκολα μια βαθειά πληγή που σε αφυπνίζει από τα περασμένα. Μια ταλάντωση που σκίζει το νερό, ένα φύλλο σκοροφαγωμένο από την απονιά του καιρού, ένα άνθος μαδημένο και άπνοο από ζωή όσο έχει ρουφήξει η μέλισσα του αγρού. Όσο ένα αεροπλάνο που σκίζει τον αιθέρα που τεμαχίζει τα σύννεφα, σαν απόκομμα που χιλιοσκίζεται από μια σκληρή παλάμη που του παίρνει την ζωή, που βουβαίνεται και δεν μπορεί να βγάλει μιλιά! Όσο ο ήλιος ζεματάει και σπάει τα ξύλινα στηρίγματα των δέντρων, όπου του παίρνει και την ζωή. Όσο η βροχή χωρίζει την γη στα δυο, και λιμνάζει το κακό αντίκρυ στο καλό! Το επιτοίχιο βλεφάρισμα αγγίζει τα μακρινά και απροσπέλαστα ερωτικά συνθήματα. Άδειος σαν κουφάρι στέκεσαι παραδίπλα αναλογίζεσαι τι θα γίνει από εδώ και πέρα, τι άλλο είναι ικανό να σου παρουσιάσει! Όλα κρέμονται από μια χαμηλή και σκούρα κουρτίνα σηκώνεσαι να την τραβήξεις, και τότε όλα χάνονται σαν να μην συνέβηκαν ποτέ. Όμως αυτό θα ενεδρεύει ημερησίως θα κρυφακούει όλους τους μονόλογους σου, ακόμα και τους ψιθύρους σου. Είναι ο φίλος σου ο επιστήθιος που πάντα θα σε συντροφεύει, θα είναι ο γονιός σου που θα σε νουθετεί σε κάθε πρόβλημα σου, θα είναι ο χάρτης σου για να μην χάσεις τον δρόμο σου, θα είναι η πίστη σου που θα σου δείχνει τα ουράνια να προσεύχεσαι, θα είναι ο φλογερός εραστής σου που θα σε κάνει να ερωτεύεσαι την πλάση κάθε φορά από την αρχή. Η έναρξη μιας  νέας ζωής ανοίγεται μπροστά σου και εσύ πρέπει να βρίσκεις την δύναμη, να την ανοίγεις. Τράβα την κουρτίνα των ματιών σου, κοίτα απευθείας μέσα στα μάτια τα δικά του! ένα είναι σίγουρο δεν θα χαθείς ποτέ! Ένα σπίτι χωρίς παράθυρα είναι φυλακή, και μια ψυχή χωρίς αυτά καταδίκη! Ας ανοίξουμε ένα παράθυρο στον κόσμο και το επιτοίχιο βλεφάρισμα πάντα θα περιμένει, το σινιάλο μας για να ξεκινήσουμε να γράφουμε το δικό μας βιβλίο. Το βιβλίο της ζωής μιας ζωής ορθάνοιχτη που μαζί του θα αγγίξουμε τα συμπαντικά σύνορα! Επιτοίχιο βλεφάρισμα κάλεσε με έρχομαι! 

Γερασιμία Παναγιωτοπούλου