ΕΡΩΤΑΣ ΣΑΝ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

Αθηνά:

Έφτασε η μέρα που στόλισε το σπίτι

με κόκκινες καρδούλες, παράγγειλε

τούρτα σε σχήμα καρδιάς, ήθελε απόψε να ήταν όλα όμορφα.

Ίσιωσε τα μαλλιά και φόρεσε ένα κόκκινο στενό φόρεμα, και κόκκινες γόβες.

Στον καθρέφτη έβαλε ένα έντονο κόκκινο κραγιόν.

Είχε χαμηλώσει τα φώτα να φτιάξει ατμόσφαιρα.

Περίμενε να χτυπήσει το κουδούνι η ώρα ήταν περασμένες επτά το απόγευμα.

Κάθισε στον καναπέ και άναψε ένα τσιγάρο,

γύρισε πίσω τους που τον Άρη γιόρτασαν για πρώτη φορά τον Άγιο Βαλεντίνο, ήταν είκοσι χρονών περπατούσαν στην στολισμένη πόλη με λουλούδια, καρδιές , αρκουδάκια, έτρωγαν παγωτό και κρατούσε έναν μεγάλο αρκούδο που της χάρισε.

Τώρα πλέον μεγάλωσε παντρεύτηκε τον Κοσμά και τον περίμενε να γιορτάσουν μαζί.

Μάνος:

Τον αγαπούσε τον άντρα της.

Όπως και εκείνος άλλωστε.

Με λίγα λόγια, ήταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Ο νους της όμως, εκείνη την μέρα- την ημέρα του έρωτα- πήγε στον Άρη.

Σε εκείνο το νεαρό αγόρι που κάποτε είχε αγαπήσει πολύ.

Ήταν ο πρώτος άντρας της ζωής της και μέσα στην καρδιά της, ήξερε καλά ότι ήταν και ο τελευταίος. Εκείνο το νεαρό αγόρι, που είχε καταφέρει να κλέψει την καρδιά της, που της έδειχνε κάθε στιγμή την αγάπη του και το πόσο την νοιαζόταν πραγματικά, δυστυχώς είχε φύγει από την ζωή, λίγες μέρες μετά που είχανε γιορτάσει - για πρώτη και τελευταία φορά- την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.

Στο βάθος ποτέ της δεν αγάπησε αυτήν την γιορτή. Τι θα πει 'ημέρα των ερωτευμένων;' τι θα πει του Αγίου Βαλεντίνου; Μόνο μια φορά τον χρόνο γιορτάζεται η αγάπη ή κάθε στιγμή στην καρδιά ενός ερωτευμένου ανθρώπου; Αυτόν τον άντρα τον αγάπησε πολύ.

Ήταν μαζί του για πάντα.

Τώρα βέβαια, μπορεί κάποιος να σκεφτεί και να χει δίκιο, γιατί παντρεύτηκε άλλον; Γιατί έφτιαξε την ζωή της;

Μα είναι πολύ απλό. Δεν θα μπορούσε να έμενε με τις αναμνήσεις ως θεατής της ζωής και να έβλεπε την ζωή της να φεύγει. Το σκεφτόταν και η ίδια και έδειχνε μέσα της να το έχει ξεκαθαρίσει, 'όσο και να αγαπάς κάτι που ανήκει στο χθες, σε πάει μόνο στο χθες '. Έτσι πίστευε και έτσι έλεγε.

Όσον αφορά τον σύζυγο της, τον Κοσμά, του είχε μιλήσει για εκείνον τον έρωτα όταν ήταν ακόμα πολύ νέα.

Είχε σεβαστεί την ιστορία της αυτή. Άλλωστε, δεν ήταν από τους ανθρώπους που τους αρέσει να κοιτάζουν πίσω.

Γιατί να αδικήσει το παρών με τον σύζυγο της;

Για ποιόν λόγο να υπερεκτιμήσει τόσο πολύ το παρελθόν της;

Πολλές φορές η ζωή, δεν είναι εκεί που γυρίζει το μυαλό, αλλά εκεί θα ξαπλώνει το κορμί.

Άλλωστε, γιατί να έμενε προσκολλημένη στο παρελθόν;

Τον Κοσμά τον αγαπούσε.

Μόνο για τώρα, για λίγες στιγμές σκέφτηκε τον νεανικό της έρωτα, ήξερε καλά ότι η ζωή της είναι με τον άνθρωπο αυτόν, που σε λίγο θα ερχόταν να την πάρει αγκαλιά και να της ευχηθεί χρόνια πολλά.

Έτσι όπως έκανε αυτές τις σκέψεις, γύρισε το βλέμμα της από την άλλη μεριά και κοίταξε μέσα στον καθρέφτη.

Τώρα πια ήταν μια γυναίκα που πλησίαζε τα σαράντα.

Εκείνο το αγόρι, είχε σχεδόν τα μισά της χρόνια.

Χαμογέλασε στην σκέψη αυτή.

Γιατί ζει. Γιατί είναι ερωτευμένη. Και γιατί...αυτά δεν είναι αυτονόητα πάντα.

Ακούστηκε θόρυβος απ' έξω.

Ήρθε ο άντρας της.

Μια ακόμα γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου την περίμενε.

Μία γιορτή της αγάπης.

Που θέλει γιορτάζει κάθε στιγμή...

Μάνος Καραβασίλης Θεατρικός συγγραφέας

Αθηνά Σαρλάνη Συγγραφέας