Ευτυχία....

Παγκόσμια ή διεθνής μέρα ευτυχίας. Βασικά μια γιορτή χωρίς περιεχόμενο, αφού η ευτυχία έχει προ πολλού πετάξει από τούτο τον κόσμο τον ψυχαναγκαστικά στριμωγμένο και απελπιστικά αδιάφορο και μίζερο.

Έτσι φαντάζει με μακρινό όνειρο φενάκη και ουτοπία και μοιάζει με πολύχρωμη πεταλούδα, πού την κυνηγάς στις άκρες του κήπου στις μύτες των λουλουδιών και όταν επιτέλους την τσακώνεις, διαλύονται τα φτερά της στα χέρια σου, και μένει μία σκούρα πολύχρωμη κηλίδα απελπισίας.

Κι όμως κάποτε την έζησες τούτη την ευτυχία, όλοι τη ζήσαμε και έκτοτε τη σέρνουμε σαν δίψα, και γλυκιά ανάμνηση στην καρδιά μας.

Η ευτυχία είναι προνόμιο της παιδικής αθωότητας.

Μικρά παιδάκια, ξυπόλητα στερημένα και αδέσποτα, καλωσορίζαμε την ευτυχία στα αυτοσχέδια παιχνίδια μας, μια μπάλα συνήθως από πανιά, που σκόρπιζε στην τρίτη μπαλιά, ένα χειροποίητο τηλέφωνο από κονσερβουκούτια, στα παιχνίδια μας στην αλάνα, και τη χαρά μας καθώς τρέχαμε σαν ζαρκάδια στο κυνηγητό και πάντα ξεγλιστρούσαμε από τους διώκτες και κυνηγούς μας

Μετά κάθιδρα και καταλασπωμένα πιάναμε σειρά στην πεζούλα και ξεσηκώναμε τη γειτονιά με τα γέλια,τα πειράγματα και τις ανεκδιήγητες

μιμήσεις του δασκάλου, που τον στολίζαμε καταλλήλως.

Μια τόσο δα μικρή καραμελίτσα ήταν η ευτυχία μας τότε, ενα ζευγάρι παπούτσια από δεύτερο χέρι στα ξυπόλητα πόδια μας, το βλέμμα της μάνας στο κατόπι μας μέχρι τη στροφή του δρόμου σε κάθε φευγιό μας, και κυρίως τα παραμύθια της γιαγιάς στο παραγώνι, ήταν οι πιο ευτυχισμένες στιγμές στη νιόσπαρτη ζωή μας.

Μας έφτανε, που είχαμε γερά πόδια και τρέχαμε, μάτια και βλέπαμε και μία μεγάλη αγκαλιά που,όταν φιλιώναμε χωρούσαμε όλοι μέσα.

Μετά καθώς τα χρόνια κυλούσαν βιαστικά και ανυπόμονα και εναλλάσσονταν η παγωνιά και η λασπουριά του χειμώνα με τα γιορτινά περιβόλια της άνοιξης, όσο μεγαλώναμε και μεστώναμε, οι έγνοιες ξέκλεβαν ύπουλα την αθωότητα,και οι χαρές λιγόστευαν και έβγαιναν πάντα ελλιποβαρείς στο ζύγι.

Στην εφηβεία μας έκαναν γιουρούσι πρωτόγνωρα συναισθήματα, φόβοι,ανασφάλειες και ανησυχίες, που φευγάτιζαν την ανεμελιά,τη χαρά και την ευτυχία μας.

Σε εκείνη την οργισμένη άνοιξη της ζωής μας, μόνο ο έρωτας ήταν η ευτυχία,η δυστυχία μας και ο δυνάστης της ψυχής μας.

Μετά, όταν πατήσαμε τη δεύτερη δεκαετία και η ζωή μας έμπαινε σε ρυθμό και τάξη, όπως σπουδές, καριέρες, οικογένεια, σε αυτή την τακτοποιημένη ισάδα, που αποκτήσαμε πολλά και παλεύαμε για περισσότερα, αποξεχάσαμε την ευτυχία παρατημένη στις αλάνες και στις φτωχογειτονιές μας.

Έτσι ξεχάσαμε εντελώς τη γεύση της καραμέλας, που γλύκαινε τη ζωή μας, ξεχάσαμε τα καραμελωμένα μήλα και το γλυκό κυδώνι, που κλέβαμε από τη γυάλα της μαμάς και μέλωνε τη γεύση μας και την ψυχή μας.

Όταν αποκτήσαμε πολλά και τα είχαμε όλα δεδομένα, κλείσαμε την αμπάρα στα μικρά και ασήμαντα, που όμορφαίνουν τη ζωή μας.

Έτσι στην ενήλικη ζωή μας φευγατίσαμε την ευτυχία, αφ'ενός γιατί τη θεωρούσαμε δεδομένη και αφετέρου, γιατί είχαμε προσηλωθεί σε άλλους στόχους και άλλες αξίες.

Η ευτυχία μοιάζει με πολύχρωμη πεταλούδα τώρα την κυνηγάμε και δεν τη φτάνουμε, και βουλιάζουμε στην κατάθλιψη και τα ψυχοφάρμακα.

Εγκλωβισμένοι σε ένα αγέλαστο κόσμο, δεν βλέπουμε ουρανό, ούτε ορίζοντα διαφυγής, και τα μάτια μας αργοσβήνουν στη μαύρη οθόνη.

Ωστόσο στα μετόπισθεν της ζωής μας,όταν εκείνη παίρνει τον κατήφορο και τα χρόνια μας αρχίζουν να μετράνε αντίστροφα, κάνουμε συνήθως ταμείο και απολογισμό και γυρνάμε νοσταλγικά πίσω στα χρόνια της αθωότητας.

Έτσι κάνουμε στάση εκεί, και πιπιλάμε όλες τις χαρές και τις όμορφες στιγμές, και μετανιώνουμε,

που τους γυρίσαμε την πλάτη και τις φευγατίσαμε από την υπόλοιπη ζωή μας.

Πεθαμένοι έρωτες, νεκροί γάμοι, προδομένες φιλίες, υπέρβαρες έγνοιες,μοναξιά και καχυποψία, έκαναν την ευτυχία χαμένο παράδεισο και εμείς έκπτωτοι από αυτόν και αποδιωγμένοι, αναρωτιόμαστε, αν προλαβαίνουμε να περισώσουμε κάτι, προτού η ζωή σημάνει λήξη και ο θάνατος βάλει το τέρμα.

Ας μην ξεχνάμε, ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, και ότι κάλιο αργά παρά ποτέ, επιμένει η λαϊκή ρήση και επιπλέον ας έχουμε υπόψη μας, ότι η ευτυχία είναι πάντα δίπλα μας, αρκεί να της ανοίξουμε την αγκαλιά και να της απλώσουμε το χέρι.

24/3/2025

Λιάνα Πουρνάρα.