Φορώ τα μαύρα γυαλιά μου,τους στήνω απέναντί μου στην οθόνη και εισβάλλω προκλητικός λαθρεπιβάτης στη ζωή τους.
Ένα ιδανικό ζευγάρι.
Το χέρι του μέσα στο δικό της,τα μπράτσα του ένα σίγουρο καταφύγιο, το βλέμμα του μία παθιάρικη φλόγα, και η ερωτική φωνή του, να της σιγοψιθυρίζει σε όλους τους τόνους σ' αγαπώ.
Αποξεχνιέμαι στα ακροδάχτυλά του, που χάνονται στις θημωνιές των ξανθών μαλλιών της, και στα μάτια του ναυαγούν στη θάλασσα τον ματιών της.
Με αγνοούν εντελώς.
Πιασμένοι χέρι χέρι ταξιδεύουν μέσα στα χρόνο στο ακροθαλάσσι σε ηλιόλουστα πρωινά και φεγγαρόλουστες νύχτες, και εκεί τσακώνουν ανάμεσα στα ακροδάκτυλά τους φευγαλέες χαρές, βιαστικές μέρες και ασάλευτες νύχτες.
Το πλάνο τους ονειρικό, μια γιορτοφορεμένη φύση, με ολάνθιστα περιβόλια, τρεχούμενα νερά, λεμονανθούς, πουλιά ,μυρωδάτο καφέ τα πρωινά και ένα ποτήρι κρασί στον ασπασμό της μέρας με τη νύχτα.
Κρυφοκοιτάζω, ως εισβολέας και αναιδής παρατηρητής τη ζωής τους, και συνειρμικά παίρνω το μονοπάτι του χρόνου ανάποδα και γυρίζω τον προβολέα επάνω μου.
Εκεί στημένη, μετρώ επίμονα και σχεδόν εμμονικά, τις ξοδεμένες χαρές,τις άχρωμες μέρες και τις τρυγημένες από όνειρα νύχτες.
Τραγική διαπίστωση.
Ενας μαραθώνιος στα ψυχαναγκαστικά πρέπει, ένας ανηλεής αγώνας δρόμου στη φενάκη της ασημαντότητας, είναι η ζωή μας, με μοναδικό έπαθλο, τη μίζερη επιβίωση.
Ένας απρόσωπος συνωστισμός σε πολύβουες μεγαλουπόλεις..
Ο τοίχος απέναντί μου εξαφάνισε προκλητικά τον ουρανό τη θάλασσα και τα περιβόλια, μου πλάκώνει το στήθος και μου κόβει την ανάσα.
Αυτοπαγιδευτήκαμε και συμβιβαστήκαμε στο αλλότριο. Προδώσαμε ό,τι ανθρώπινο κρύβαμε μέσα μας και δολοφονήσαμε ενα-ένα, όλα τα ανέκφραστα θέλω μας.
Απωλέσαμε τη γλύκα του πρωινού τη μέθη του δειλινού, την αγκαλιά στα σκοτάδια μας, τον ώμο στις ανασφάλειές μας.
Ξεπουλήσαμε τις γλυκές στιγμές της ζωής, και αρκεστήκαμε σε λίγη πασπαλισμένη άχνη.
Κουράστηκα και απόκαμα να τους παρατηρώ και κλείνω ερμητικά το κουρτινάκι με μία στιφή διαπίστωση. Το ζευγαράκι της τεχνητής νοημοσύνης, αντέγραψε και ζωγράφισε το θαύμα της ζωής αλλά δεν έχει καρδιά να φωλιάσει την αγάπη του ,ενώ εμείς,που έχουμε μία καρδιά ,που σπαρταρά αφησαμε μετέωρο το όνειρο και ξεπουλήσαμε στα άτεγκτα πρέπει όλα τα ανέκφραστα θέλω μας..
Στον απολογισμό μου λοιπόν,καταλήγω σε ένα μακροσκελή λογαριασμό με ξοδεμένες χαρές, κατασπαταλεημένο χρόνο, τρυγημένα όνειρα και ματαιωμένες ελπίδες.
Τώρα στο μεταίχμιο της ζωής εκεί ,που αρχίζει βιαστικός και ανηλεής ο κατήφορος κοιτάζω αμήχανα γύρω μου και πανικόβλητη μπροστά μου και αναρωτιέμαι.
Άραγε πόσα σκόρπια όνειρα προλαβαίνω να μαζέψω, πόσες χαμένες στιγμές προλαβαίνω να τσακώσω,πόσες ξοδεμένες χαρές προλαβαίνω να αναστήσω και να τις καρφώσω ολες μαζί στο χρόνο μου από δω και μπρος;
Λιάνα Πουρνάρα
Φιλόλογος
Comments