Δεν είχε τίτλο η ζωή του,κάπου τον έχασε στη διαδρομή.
Στο διαβατήριο του γραμμένο μονάχα τ' ονομά του αλλά χωρίς ψυχή.
Χωρίς ημερομηνία λήξης.
Μονάχα η καρδιά του ήταν κρυμμένη σ'αυτό.
Μια ψυχή κρατούσε στα χέρια και ένα παιδί.
Μονάχος μ'αυτό το παιδί, το δικό του παιδί και μια ψυχή.
Πόσο μπορούσε αυτή η ψυχή ν'αντέξει στη μοναξιά.
Την είχε κλείσει καιρό τώρα σε κάτι σεντούκια κι ας ήταν καλοκαίρι.
Τις νύχτες έκανε κρύο και κρύωνε.
Φοβόταν....φοβόταν το θάνατο.
Τις νύχτες κατοικούσε στ'αστέρια γιατί φοβόταν το σκοτάδι.
Κάθε βράδυ άστεγος, χανόταν στο δρόμο που αυτός νόμιζε σωστό. Σ'ένα λάθος προορισμό.
Γρατζούνιζε την πόρτα της ζωής σαν λύκος.
Πόσο χρόνο έκλεβε από τη ζωή του;
Κοίταζε τα χέρια του λες και τα έβλεπε για πρώτη φορά.
Ζαρωμένα...ξένα του φαίνονταν.
Λες και πρώτη φορά τα κοιτούσε. Μα ...και αυτά τον κοιτούσαν θλιμμένα...ήθελαν να τον χαιδέψουν...να τουν πουν σ'αγαπάμε..
Κοίταζε την ψυχή του στον καθρέφτη.
Αυτή τη ψυχή που κρατάει, μόνο με αγάπη θέλει να την γεμίζει..
Δεν την ξοδεύει για κανένα.
Τον κούρασαν τα λόγια..
Τον μάτωσαν οι λέξεις.
Ήρθε η ώρα να κλειδώσει το παρελθόν και τα λάθη και να πετάξει τα κλειδιά.
Πρόσβαση στη ψυχή του έχει μονάχα το παιδί του και ο άνθρωπος που επέλεξε να είναι δίπλα του.
Δεν τελείωσε η ζωή του.
Έμαθε πως το διαβατήριο της ζωής του ανοίγει την πόρτα για μια καινούργια αρχή.
Έμαθε να μιλά με τις αλήθειες του.
Να χαμογελά με το δάκρυ του.
Να περπατά με την ψυχή.
Σωτηρούλλα Χατζηκωνσταντή Τζιαμπουρή
Ποιήτρια
Comments