Πόσοι θάνατοι
βουλιάζουν μέσα μου…
Και η υπέρλογη αγάπη,
στην απόμερη γωνιά της,
συντρίβει τη νύχτα.
Πληγωμένη η μνήμη,
τυραννική,
δεν μπορώ να τη συνθλίψω!
Έλα στο όνειρο μου
κι ας είσαι θύμηση πικρή.
Η προσμονή,
θρυαλλίδα αναμμένη,
στην πεθυμιά.
Στα ακρογιάλια των ματιών μου,
θρήνησα τα προδομένα όνειρα,
πνιγμένα ξεβράστηκαν
στις αμμοθίνες της ανάσας μου
και τρύπησαν
τα βράχια της αντοχής μου!!!
Comments