ΜΕΡΟΣ Β’
Πέρασαν οι μέρες κι έφυγε η μικρή μας φίλη για διακοπές.
Ήρθε στο σπίτι μας να με χαιρετήσει πρωί πρωί. Ήταν πολύ χαρούμενη και ανυπόμονη για την νέα αυτή εμπειρία!
Πρώτη φορά θα πήγαινε κατασκήνωση.
Θεώρησα εκείνη τη στιγμή βέβαιο πως η επιστροφή της θα συνοδευόταν από μεγαλύτερη χαρά! Τώρα το πεδίο ήταν ελεύθερο για κάθε είδους δραστηριότητα. Και για τις επόμενες έξι μέρες έπρεπε να δράσουμε γρήγορα.
Ο παππούς της Ισιδώρας, μας άφησε να κάνουμε ότι θέλουμε στο χώρο. Αρκεί να καταφέρναμε κι ένα καλό συγύρισμα, όπως τόνισε γελώντας. Από μια μικρή αποθήκη, έφερε μερικά κιλίμια πολύχρωμα, που είχε κρατημένα από τότε που ζούσανε στο χωριό.
Αυτά θα ήτανε ότι πρέπει για το πάτωμα.
Ορίστηκε ως μέρα δοκιμής η Κυριακή το πρωί.
Μετά την εκκλησία θα μαζευόμασταν όλοι να δούμε το επίτευγμά μας!
Κάθε μέρα, από το πρωί, τα παιδιά ερχόντουσαν με κάτι στα χέρια. Μάλιστα, είχαν κάνει και ομάδες!
Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος!
Η παιδική φαντασία θα έδινε επικές διαστάσεις στο μεγαλεπήβολο έργο μας. Το καλύτερο δώρο ήρθε από τον πατέρα του Μάριου που ήταν ξυλουργός.
Ήρθε με σανίδες, μικρές και μεγάλες, κι εργαλεία.
Σε δύο ώρες έστησε το σκελετό του κάστρου. Όλοι χαρήκαμε ιδιαίτερα! Λιγότερη δουλειά για εμάς! Οι μεγάλες κουρελούδες μπήκανε στους πλαϊνούς τοίχους, τα μικρότερα κιλίμια μπήκανε στο πάτωμα. Η Ιωάννα με την Μαρία βρήκανε στην αποθήκη ένα μεγάλο κουτί κι εκεί μέσα έβαλαν τα παιχνίδια τους.
Ο Αποστόλης με τον Νεκτάριο έφεραν καμιά δεκαριά αυτοκινητάκια μικρά και μεγάλα ενώ τα κορίτσια έβαλαν μερικές από τις κούκλες τους.
Όλοι συμμετείχανε, όλοι προσφέρανε!
Το κάστρο αποδείχτηκε γερή κατασκευή και ειδικά η σκεπή του, μια χοντρή λαμαρίνα που ο μάστορας έδεσε γερά στα δοκάρια.
Μια ξαφνική αυγουστιάτικη μπόρα μετά από δύο μέρες, έδειξε πως δεν είχε πρόβλημα με την βροχή.
Όλα τα παιδιά ήταν ιδιαίτερα χαρούμενα όταν το έργο μας τελείωσε εγκαίρως!
Ο Κυρ Βαγγέλης ήρθε να μας συγχαρεί και συγκινήθηκε.
«Πόσο θα χαρεί! Πόσο θα της αρέσει!», έλεγε και ξανάλεγε.
Τώρα θα είχε κάτι δικό της!
Κάτι ξεχωριστό που θα της θύμιζε για πάντα τους φίλους της! Όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο παππούς της, η μητέρα της σηκωνόταν αραιά τελευταία. Όμως ποτέ δεν έχανε το κουράγιο της η μικρή Ισιδώρα! Κάθε βράδυ στην προσευχή της δεν ξεχνούσε να πει τη καλή της κουβέντα:
«Θεούλη μου, μη ξεχνάς κανέναν άνθρωπο, ούτε τη μαμά μου!».
Έφτασε η επόμενη Δευτέρα της επιστροφής της Ισιδώρας από την κατασκήνωση. Εμείς είχαμε φροντίσει να είμαστε όλοι εκεί! Έξω από το σπίτι τους. Το κάστρο δεν φαινόταν από μπροστά. Θα έπρεπε να διασχίσει το πλαϊνό δρομάκι της αυλής και να πάει πίσω.
Φτάνοντας το κορίτσι, έδειξε απορία και χαρά βλέποντας μας όλους μαζεμένους να την περιμένουμε. Η χαρά της διπλασιάστηκε όταν ο παππούς της ανακοίνωσε την είδηση:
«Ισιδώρα μου, σου έχουμε ένα δώρο σήμερα! Κλείσε τα μάτια!».
Το κορίτσι υπάκουσε. Πιάστηκαν όλα μαζί τα παιδιά, χέρι - χέρι. Εγώ πήγαινα πρώτος. Με ακολούθησαν όλοι στην πίσω αυλή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση θαυμασμού, χαράς και ικανοποίησης στο πρόσωπο της Ισιδώρας, μόλις άνοιξε τα μάτια της! Με ανοιχτό το στόμα και λαμπερό χαμόγελο, παρατηρούσε κάθε τι στο δημιούργημά μας. Άφωνη! Τα μάτια της έλαμπαν σαν διαμαντένια κοσμήματα!
«Πάντα έλεγες τον εαυτό σου πριγκίπισσα, οπότε τώρα θα έχεις και το κάστρο σου!», της είπε γελώντας ο παππούς της.
«Όλοι μαζί το φτιάξαμε!», συνέχισε ο Αποστόλης.
«Θα ’ναι μαγικό κάστρο αφού την αγαπάτε όλοι τόσο πολύ! Θα το πούμε το κάστρο της χαράς!», συμπλήρωσε και η γυναίκα μου.
Μόλις είχε έρθει από δίπλα να μας κεράσει. Μοίρασε σε όλα τα παιδιά κέικ με σοκολάτα. Το παιχνίδι ξεκίνησε! Με χαρές, ξεφωνητά, κυνηγητά και γέλια. Η Ισιδώρα μπαινόβγαινε συνέχεια μέσα στο κάστρο, με υπαρχηγό τη Μαρία!
Μαζί έδιναν οδηγίες για το πώς θα οργάνωναν τα παιχνίδια τους!
Άκουγα μόνο χαρούμενες παιδικές φωνές! Τι ευτυχία να έχεις τέτοιους μαθητές!
Η γνώση θα έχει τις καλύτερες προοπτικές!
Θα είχε περάσει ώρα, όταν άκουσα κάποια φωνή να καλεί τη μικρή μας φίλη. Η μητέρα της είχε σταθεί στο παράθυρο και παρατηρούσε τη παρέα μας. Θαύμαζε τη μικρή της ηρωίδα που έδινε με τον τρόπο της τη δική της μάχη να σταθεί δυνατή. Η Ισιδώρα την είδε.
«Μανούλα, είναι το κάστρο μου! Κοίτα!», της φώναξε.
Και η μητέρα της χαμογέλασε ευτυχισμένη! Η μικρή μας φίλη ένιωσε πως ήδη έφευγε η αρρώστια της μαμάς της! Πόσο καιρό είχε να τη δει όρθια! Τώρα όμως; Το κάστρο της χαράς, θα της έδινε δύναμη κι αυτοπεποίθηση κάθε μέρα!
Βλέποντας τα παιδιά αυτά να τρέχουν αμέριμνα, ένιωσα απέραντη ψυχική ικανοποίηση. Το να γεμίζεις παιδικές ψυχές με αγάπη, γνώση, φιλία, αξίες κι ιδανικά είναι τόσο όμορφο! Ολόκληρη η ύπαρξή σου ποτίζεται με το νέκταρ που αναβλύζουν οι αγνές παιδικές ψυχές!
Μη με ρωτήσετε που είναι η οδός Καλύμνου και η γειτονιά μας!
Ούτε αν συνέβησαν στ' αλήθεια όλα αυτά! Ένα μικρό διήγημα σας αφηγήθηκα!
Μια απλή ιστορία είναι, για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά!
Σίγουρα όμως υπάρχει μια Ισιδώρα και η όμορφη παρέα της στη γειτονιά σας! Είναι εκεί έξω, σας περιμένει να έρθετε να την αγκαλιάσετε και να διώξετε τη θλίψη της! Αρκεί να ψάξετε να τη βρείτε!
Comments