Είμαι σίγουρη σιωπή μου...
Έχεις πόδια, ήχο, νου και χρώμα.
Πώς αλλιώς, εγώ σε νιώθω εντός μου,
να κυλιέσαι σαν μπαλάκι στο λαιμό μου,
να ωθείς να ξεσπάσει ο λυγμός μου;
Κι άμα ο πόνος με μοιράζει σε κομμάτια,
συ ματώνεις και πληγές γεμίζεις,
όλα κατακκόκινα τα βάφεις,
της ψυχής μου, τα παντέρημα σοκάκια...
Μη φωνάζεις! λέω, μόνο εγώ σ' ακούω...
Στον καθρέφτη της ψυχής μου σε κοιτάζω,
τον καημό και τη μαυρίλα σου διαβάζω..
Μην ελπίζεις!... κανείς άλλος δεν σ' ακούει.
Μην ελπίζεις!...δεν σου δίνει προσοχή.
Είναι όλοι παντελώς κουφοί!
Στη δική σου κραυγαλέα αντοχή,
να σωπαίνουν στη δική μου απαντοχή.
Α, ξέρεις πότε βρε σιωπή μου,
οι άλλοι σε κοιτούν και σε προσέχουν;
Όταν 'νέβεις λίγο, κει πιο πάνω,
στων ματιών την ολάνοιχτη τη σάλα.
Εκεί μέσα, κάποιοι σπάνια σε διαβάζουν,
όσοι έχουν άλλη μια σιωπή κρυμμένη,
στο τοπίο της δικής τους την ψυχή αμπαρωμένη.
Και γνωρίζουν τέλεια τη μορφή σου
και την κάθε κίνησή σου
και στον πόνο και στη θλίψη σου ταιριάζουν
και οι δυο σιωπές, η μια την άλλη,
ενωμένες αδελφές ψυχές, άηχα κραυγάζουν...
Commentaires