Κάθε Τρίτη συναντιούνται στη λαϊκή. Πρώτα, στον πάγκο με τα μήλα. Τα πιάνει προσεκτικά εκείνος στα χέρια του σαν ποτήρια του λικέρ απ' τον παλιό μπουφέ. Τα γυρίζει για λίγο μέσα στην παλάμη να νιώσει από μέσα την καρδιά των σπόρων να χτυπά. Εκείνη κοντοστέκεται λίγο πιο πέρα. Με πιο απαλές κινήσεις χαϊδεύει τη σάρκα τους που ανατριχιάζει κρουστή.
Δίνει πρώτα εκείνος τους εκλεκτούς καρπούς του να ζυγιστούν και μόνο η τελευταία βλεφαρίδα στην άκρη του αριστερού ματιού την παρακολουθεί με αδημονία. Άραγε πόσο ζυγίζουν οι δικοί της καρποί;
Ύστερα, έχουν σειρά οι πατάτες, τα γεώμηλα. Είναι η εμμονή με τα μήλα που τους μιλά καθοδηγητικά. Εδώ, είναι εκείνη που διαλέγει πρώτη. Λίγο αμήχανη. Κάθε φορά. Με μια αιδημοσύνη παρθενική. Το βλέμμα μπροστά στη ζυγαριά που ταλαντεύεται για λίγο, απορροφημένη στο ζύγισμα σαν γιατρός μπροστά στο χειρουργικό κρεβάτι. Μα εκείνος ξέρει πως τον παρακολουθεί με χτυποκάρδι. Το νιώθει στη χορευτική κίνηση του χεριού της που παίρνει τα ρέστα.
Μετά, σαν να κοντοστέκονται για λίγο δίβουλοι εκεί ανάμεσα στις πατάτες και τον διπλανό πάγκο με τα πορτοκάλια. Κι ύστερα σαν ν' ακούν μια αόρατη σφυρίχτρα, απομακρύνονται. Κάθε φορά σε διαφορετική κατεύθυνση. Πώς γίνεται ποτέ να μη συμπίπτουν; Κι ούτε που συναντιούνται από τύχη ή επιδίωξη μέχρι την άλλη Τρίτη πάλι, στον πάγκο με τα μήλα. Κι αυτή είναι η μόνη παρηγοριά της εβδομάδας τους, η μόνη ηδονική στιγμή της ζωής τους.
Commentaires