Η μοναξιά των εορτών

Πραγματική ιστορία

Καθόμουν στο κομμωτήριο και περίμενα τη σειρά μου για κούρεμα.

Λόγω γιορτών είχε συμφόρηση ο κομμωτής.

Κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μία κυρία.

Ήταν ψηλή, γεροδεμένη, γύρω στα εξήντα πέντε, περιποιημένη.

Προχωράει και κάθεται δίπλα μου, αναμένοντας τη σειρά της. Λίγο πιο κάτω δύο κοπέλες συζητούν για τα εδέσματα που θα παρουσιάσουν στο πασχαλινό τους τραπέζι, ποίους θα καλέσουν και ούτω καθεξής.

Την ίδια στιγμή είδα με την άκρη του ματιού μου, την κυρία που καθόταν δίπλα μου να βουρκώνει, και με επιμέλεια να σκουπίζει τα μάτια της.

Γύρισα και την κοίταξα με ενδιαφέρον.

-Όλα καλά;

- ναι, ναι μη σκιάζεσαι.

Μια χαρά είμαι.

- Εσείς πώς θα περάσετε το Πάσχα.

Ρωτάω με ενδιαφέρον.

- Α μπα, τίποτα, μου λέει.

Μόνη θα είμαι.

Θα πάρω φαγητό από τον φούρνο και θα κάτσω στην τηλεόραση.

Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.

Σώπασα.

- Επιβάλλω στον εαυτό μου να μην αισθάνεται ότι είναι γιορτή και έτσι δεν μελαγχολώ.

Έιναι μια συνηθισμένη μέρα για μένα.

Αυτό κάνω πάντα από τότε που έφυγε ο άντρας μου για το τελευταίο ταξίδι...

Μελαγχόλησα εγώ όμως, έγινα κομμάτια.

Τα μάτια μου βούρκωσαν.

Από την δύσκολη θέση με έβγαλε ο κομμωτής που με φώναξε για λούσιμο. Φεύγοντας είδα ότι η κυρία Ευδοκία, χτενιζόταν λίγο πιο κάτω.

Πήγα την χαιρέτησα και της ευχήθηκα καλό Πάσχα.

Την Κυριακή του Πάσχα φέτος έχει προστεθεί ακόμα ένα άτομο στο γιορτινό μας τραπέζι.

Πήρα το τηλέφωνο της από το κομμωτήριο και την προσκάλεσα.

Δεν χρειάστηκε να πιέσω πολύ. Αποδέχθηκε την πρόσκληση και με έκανε πραγματικά ευτυχισμένη.

Γιατί η αγάπη πρέπει να δίνεται απλόχερα και η ενσυναίσθηση να προηγείται της σκέψης μας. Όχι μόνο τις γιορτές αλλά κάθε στιγμή της ζωής μας.

Αντριάνα Περικλέους