ΗΡΘΕ ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΥΦΩΝΑΣ

Ζήτησε μου που θες να σε ταξιδέψω.

Ζήτησε μου πως θες να σε αγαπήσω.

Ζήτησε μου να φύγω.

Αποκάλυψε μου τι ζητάς από εμένα.

Ζω δέσμια σε ένα καταδικασμένο συναίσθημα που με σκοτώνει.

Αν μου το ζητήσεις...

Θα το κάνω...

Μόνο τότε...

Πες μου εσύ να σε ξεχάσω για να πονάει μόνο ο ένας. Να πονάω μόνο εγώ.

Να πονάω αλλά να ξέρω ότι δεν είναι ανοιχτός ο δρόμος που θα με φέρει κοντά σου. Κλείδωσε τον και πέτα τα κλειδιά.

Ότι η καρδιά σου έκλεισε και με άφησε έξω στο κρύο και την παγωνιά.

Καταδίκασε με στον αιώνιο χειμώνα μέσα που ο αέρας φυσάει και μου παίρνει το πανωφόρι, αποκαλύπτοντας την γυμνή ψυχή μου. Εκεί που είναι έρημη και μόνη.

Καταδίκασε με να αντικρίζω το αιώνιο χιόνι που θα μουδιάσει και θα κρατήσει το σώμα χωρίς αισθήσεις. Να κοιμάμαι άψυχη σαν νεκρή.

Καταδίκασε με στην δυνατή βροχή που ήρθε να με παρασύρει παίρνοντας με μακριά και πνίγοντας μου ότι νιώθω.

Βυθισμένη σε έναν βαθύ ωκεανό να πλέω.

Αισθάνομαι σαν καταδικασμένη σε έναν πόνο και μία πληγή που αιμορραγεί μακριά από εσένα.

Ελευθέρωσε το μυαλό μου να μην είναι γεμάτο από εσένα. Να έρθει να κατοικήσει μέσα το κενό.

Ελευθέρωσε την καρδιά μου να μην χτυπάει δυνατά στο άκουσμα σου και μόνο. Να έρθει να σταματήσει μέσα στο σώμα.

Ελευθέρωσε την ψυχή μου που την αιχμαλώτισες να ζει μέσα στην σκέψη σου χάνοντας με κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, κάθε μέρα.

Οι λέξεις έχασαν το νόημα τους και η σημασία δεν έχει πια ουσία. Τίποτα δεν είναι όπως πριν.

Ήσουν ένας έρωτας που έγινε τυφώνας και τα σάρωσε όλα στο πέρασμα του.

Στέλλα Παζάλου ♥️ 🌹