Μιλάω για μια θάλασσα που βρίσκομαι μπροστά της.
Κατάματα να την κοιτώ να γεύομαι ομορφιά.
Να τη ρωτώ, να τη ρωτώ που είναι τα παιδιά της
και κείνη να μου απαντά με κύματα σειρά.
- Θάλασσα, μάνα εσύ της Γης και των καιρών πλανεύτρα.
Πώς τα περνάς; Που κρυφοζείς; Σε ποιους γιαλούς γερνάς;
Ποιοι είναι οι συντρόφοι σου;
Γιατί στα βράχια ολούθε
χτυπάνε οι γιοι σου κύματα, που σπέρμα σου γεννάς;
- Αχ! Θάλασσα, κόρη γλυκιά, ελπίδα εσύ, του ναύτη,
τι κάνεις πάντα και κερνάς ναυάγια και καιρούς;
Ποιανού συντρίμμια τριγυρνάς και στις ακτές τ' αφήνεις,
σημάδια πόνου και χαράς, λαχταράς ουρανούς;
- Πότε κοιμάσαι Θάλασσα, ποτέ σου δε σιγάζεις;
Μα στην ορμήνια του ψαρά τα δίχτυα του ταράζεις,
και γέρνεις με κατάνυξη σε μάνας προσευχή
για να' σαι γλυκομίλητη, ξανθιά και γαλαντόμα
κι' όχι φριχτή κι' αμίλητη, μουντή και σκοτεινή!
- Θάλασσα, πότε έγινες; Πόσο μεγάλη είσαι;
Μετράω χρόνια να το βρω, μα ανήμπορος γυρνώ.
Βάρκες και μπρίκια με πανιά, καΐκια και καράβια,
δικάταρτα, τρικάταρτα πιάνονται στο χορό.
Και συ, τους δίνεις προορισμό, λιμάνια για ν' αράξουν
και σκέφτομαι πως μάνα εσύ και μύρια τα παιδιά.
Που χαίρονται να τριγυρνούν, να σκίζουν τα νερά σου
και της περίσσιας χάρης σου ο έρωτας να ξυπνά!.
Comentarios