Θυμήσου
πόσες άγονες Σαβάνες
περπάτησες
χωρίς νερό και μάννα.
Μέσα σε σιωπηλούς μαιάνδρους
με κορμί τσακισμένο,
σαν περιφερόμενο απόβλητο
θυμήσου, απίθωνες αδείλιαστα
το ακάνθινο στεφάνι σου
πάνω σε σάπια λείψανα ειδωλολατρείας.
Μα εσύ πάντα ορθοστατούσες
λυτρωμένος με το χαμόγελο
της ψυχής σου
Κι ας πονούσες.
Θυμήσου
πόσες φορές
κρατούσες
το βάζο της Πανδώρας
σαν τότε που εναπόθεσες
τη γιρλάντα της καρδιάς σου
πάνω στα θρύψαλα
του ραγισμένου αγγείου σου
Κι ας αιμορραγούσες.
Μα πάντα περπατούσες...
γιατί στη μέθεξη
της εαρινής ψυχής σου
δεν ευδοκιμούν οι πίκρες.
Ετούτη είναι η φιλοσοφία ύπαρξης
τής ύπαρξής σου...
Αλλά θυμήσου ό,τι...
ήταν τότε
που έπαιρνε
τα πιο επίπονα
μαθήματα ζωής
ο Αχίλλειος τένοντάς σου
κι ας βάδιζες,
πρόσω ολοταχώς,
στις μύτες των ποδιών σου
Θυμήσου...
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΝΕΡΟΛΗ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Comments