Κάθε Άνοιξη...

Στην επόμενη πόρτα που θα διαβώ,

θα σταθώ καταμεσίς του δωματίου.

θάχω τα μάτια μου κόκκινα

και το φως της νύχτας,

θ'αγκαλιάζει τα λευκά μου τα γένια.

ο βηματισμός μου,

θάναι

γυάλινο άστρο που θα οργώνει τη γη.

τις άκρες των δαχτύλων,

θα τις φιλάει ο ποταμός

και το ραγισμένο μου στόμα,

τσακισμένη κραυγή σε πλάγιο δεύτερο,

που θα θρηνεί στον βρόντο του ήλιου.

"φόνος εκ προμελέτης",

τα μπηγμένα μου νύχια,

στης σελήνης το πρόσωπο...

...πάντα γυμνός,

σαν το αίμα,

ξυπνώ την αυγή

και ξεριζώνω κάθε

Άνοιξη

που τα χείλη μου αγγίζει

πικρή...

Σακελλάρης Καμπούρης

Λόγω Τιμής