Κάθε Πάσχα το ίδιο φως

Κάθε Πάσχα - το ίδιο φως

Κρατάω φως. Ένα κερί. Μικρή φλόγα.

Ζεσταίνει το χέρι μου, μα δεν φωτίζει μέσα μου.

Γύρω μου ψέλνουν. «Χριστός Ανέστη».

Το λέμε όλοι, σχεδόν με ανακούφιση

σαν να τελείωσε μια υποχρέωση.

Κι έπειτα γελάμε. Αγκαλιαζόμαστε.

Αλλά η ψυχή… μένει στη σιωπή.

Μικρός συγκινούμουν. Ένιωθα κάτι.

Τώρα; Τώρα νιώθω… απλώς παρών.

Η ευχή επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο:

«Φως στις καρδιές μας»

«Είθε η Ανάσταση να μας αλλάξει».

Αλλά ποιες καρδιές;

Κι αν έρθει το φως…πού να σταθεί μέσα μας

αν δεν έχουμε χώρο πια για τίποτα αληθινό;

Αναρωτιέμαι:

Πότε ήταν η τελευταία φορά που πίστεψα

στ’ αλήθεια;

Όχι γιατί «έπρεπε», όχι γιατί

«έτσι κάνουμε κάθε χρόνο»

αλλά επειδή κάτι μέσα μου το ζητούσε.

Πότε άφησα να ραγίσει η ψυχή

χωρίς να τη μαζέψω γρήγορα

χωρίς να βάλω πάνω της ευχές

καθωσπρεπισμούς, τυπικότητες

σύμβολα, ωραία λόγια;

Η Ανάσταση…

δεν συμβαίνει επειδή το λέει το ημερολόγιο.

Ούτε επειδή χτυπούν οι καμπάνες.

Ούτε επειδή φοράμε…«τα καλά μας».

Συμβαίνει –αν συμβεί ποτέ–

όταν σωπάσεις.

Όταν πονέσεις.

Όταν μείνεις μόνος με τον εαυτό σου

και δεν τον αντέχεις.

Όταν καταρρέεις, όχι με θόρυβο

αλλά μέσα σου, ήσυχα.

Κι από αυτή τη σιωπή

γεννιέται ίσως μια νέα αρχή.

Τότε δεν κρατάς φως.

Γίνεσαι φως.

Μα ως τότε

θα στέκομαι κι εγώ με το κερί στο χέρι

κάθε Πάσχα.

Με την ελπίδα πως κάποτε

αυτή η μικρή φλόγα

θα ανάψει αληθινά – όχι στο χέρι μου…

στην ψυχή μου.

Λευτέρης Ελευθερίου

ΥΓ

Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να κρίνει

την πίστη κανενός, ούτε να αμφισβητήσει

το φως που κάποιοι όντως νιώθουν.

Είναι απλώς μια ήσυχη εξομολόγηση.

Μια σκέψη που στέκεται κάθε χρόνο μπροστά

στην ίδια φλόγα, και αναρωτιέται:

«Αν δεν αλλάζω, τι νόημα έχει να λέω πως αναστήθηκα;»