Κεκλεισμένων των θυρών εναποθέσαμε το τελευταίο μερτικό από τον ασπασμό της ευτυχίας μας. Τώρα πια κατοικούμε μέσα σ’ ένα σώμα κενό.
Κοιτάμε απεγνωσμένα τα άδεια μας χέρια, που κάποτε ήτανε γεμάτα προσευχές.
Μέσα στις τσέπες, που είχαμε φυλαγμένη την αυταπάρνησή μας, ούτε ένα ψίχουλο δεν έχει απομείνει.
Τα αμέτρητα βήματά μας κατέληξαν στην έρημο. Μείναμε με ένα ντροπιαστικό τίποτα.
Ξοδέψαμε και την τελευταία σταγόνα ζωής για να δροσίσουμε τα χείλη που μας πρόδωσαν.
Μείναμε άστεγοι και διψασμένοι,
να περιπλανιόμαστε με ρακένδυτη ψυχή, σ’ έναν ολόγυμνο κόσμο.
Κεκλεισμένων των θυρών δακρύσαμε.
Απ’ όλα όσα έχουμε δώσει, στο προσκέφαλο ούτε μπουκιά δεν βρήκαμε.
Φτωχοί και πένητες, μας κατατρέχει η σκιά του μοιραίου.
Έξω ακούγονται τραγούδια και φωνές. Κάποιοι περιφέρονται αδιάφορα.
Κάποιοι μας καταδίκασαν και μας έχουνε κιόλας ξεχάσει.
Η ξεθωριασμένη μας εικόνα περνάει απαρατήρητη.
Κεκλεισμένων των θυρών, η τιμωρία είναι αμείλικτη όταν δίνεσαι ολόκληρος.
Κανένας δεν ξεχνά αυτήν την ατιμωσύνη. Στιγματισμένοι και ασυγχώρητοι για το άδολο και το ανεπανάληπτο...
Για το τεράστιο και το μοναδικό...
Για το παντοτινό και το αιώνιο.
Κεκλεισμένων των θυρών, μέσα στο κενό μας σώμα αναστηθήκαμε ξανά. Ταγμένοι από του ήλιου τον σπόρο στα δυο μοιράσαμε τη γη.
Οι ρίζες της απεραντοσύνης ακράτητα θεριεύουν.
Η σπίθα καίγεται από τη φλόγα της αυταπάρνησης.
Άδολα και ανεπανάληπτα...
Τεράστια και μοναδικά... Παντοτινά και αιώνια...
Γιατί πριν καν γεννηθούμε κεκλεισμένων των θυρών ολοκληρωτικά δοθήκαμε...
Comments