Δύο πρόσωπα.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα.
Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Ο πλούτος και η φτώχεια.
Εκείνος...και εκείνη...
Έκαναν το λάθος να ερωτευτούν.
Να ερωτευτούν σε μια λάθος χρονική στιγμή.
Σε μια στιγμή που η μυρωδιά του πολέμου άπλωνε τα πλοκάμια της παντού.
Η πείνα θέριζε.
Τα χαμόγελα είχαν σβηστεί από τα πρόσωπα των ανθρώπων.
Καμιά ελπίδα.
Κανένα φώς.
Καμιά δύναμη για να απαλλαγεί η πόλη από το κακό.
Εκείνος γόνος μιας πλούσιας αριστοκρατικής οικογένειας και εκείνη δούλευε ως υπηρέτρια στο παλάτι του.
Δεν είχε χρόνο για έρωτες η Μαρουσώ.
Μόνο συλλογιζόταν πως θα γεμίσει το άδειο της στομάχι.
Ένα βράδυ καθώς τακτοποιούσε το τραπέζι του αφεντικού της άπλωσε το χέρι της και πήρε μια φέτα ψωμί.
Κοίταξε από εδώ κοίταξε από εκεί μην τυχόν και την είχε δει κανείς και το μαρτυρήσει στο αφεντικό και την διώξει.
Η καημένη η Μαρουσώ πεινούσε πολύ.
Αφού λοιπόν το έφαγε, μάζεψε όλα τα σερβίτσια φαγητού για να τα επιστρέψει πίσω στην τραπεζαρία.
Δεν ήξερε ότι το αφεντικό της την είχε δει.
Ήταν πολύ όμορφη κοπέλα η Μαρουσώ.
Ψηλόλιγνη με μαύρα μακριά μαλλιά μεγάλα πράσινα μάτια και ένα χαμόγελο όλο ζεστασιά.
Το αφεντικό της την ερωτεύτηκε το δίχως άλλο.
Την άλλη μέρα στο πρωινό καθώς του σέρβιρε το πρωινό του την κοίταξε γεμάτος από ζεστασιά.
- Ώστε εσύ είσαι η Μαρουσώ αναφώνησε.
-Μάλιστα κύριε εγώ είμαι .
-Μόλις τελειώσει το πρωινό μου θέλω να έρθεις στο γραφείο μου.
Η Μαρουσώ πανικοβλήθηκε.
Ποτέ άλλοτε δεν την είχε ζητήσει.
Ωστόσο έγινε όπως της είπε.
Τακ τακ ακούστηκε ο ήχος της πόρτας.
-Πέρασε μέσα Μαρουσώ.
Χτες το βράδυ σε είδα που πήρες την φέτα από το ψωμί.
-Με συγχωρείτε κύριε δεν θα επαναληφθεί είπε και κατέβασε το κεφάλι της.
Ξέρετε....
-Ξέρω και γι' αυτό σε κάλεσα εδώ σήμερα.
Θέλω να σε απαλλάξω από την φτώχεια σου.
Δέχεσαι να γίνεις γυναίκα μου;
Η Μαρουσώ δεν πίστευε στ' αυτιά της.
-Κύριε, του είπε
-Πώς είναι δυνατόν να μου ζητάτε κάτι τέτοιο.
-Ο πόλεμος και η ζωή δεν μου επιτρέπουν να σκεφτώ γάμους και πανηγύρια.
Δεν είναι για μένα αυτά.
Εκείνος όμως φούντωνε από έρωτα.
Δεν μπορούσε να δεχτεί την απόρριψη της.
-Θα σου δώσω μια διορία μέχρι το βράδυ να το σκεφτείς της είπε.
Και αύριο το πρωί θα περιμένω την απάντηση σου.
Όλη νύχτα η Μαρουσώ δεν έκλεισε μάτι.
Δεν ήξερε τι έπρεπε να πει.
Κάπου γύρω στα μεσάνυχτα βομβαρδισμούς δέχθηκε η πόλη.
Φωτιές άναψαν και κραυγές ανθρώπων ακούγονταν παντού.
Εκείνος έφυγε.
Εκείνη σκέφτηκε.
Το πρωί ανέβηκε να τον συναντήσει.
Νεκρική σιγή παντού.
Η Μαρουσώ έκλαψε.
Όμως δεν ξέχασε.
Μάζεψε τα λιγοστά πράγματα που είχε και έφυγε.
Τα χρόνια πέρασαν και η ειρήνη βασίλεψε.
Η Μαρουσώ πια ήταν μια μεγάλη και ώριμη γυναίκα.
Για εκείνον δεν έμαθε ποτέ την αλήθεια.
Άλλοι είπαν ότι σκοτώθηκε.
Άλλοι ότι φυγαδεύτηκε.
Κανείς δεν ήξερε.
Ο χρόνος δεν γιάτρεψε την πληγή που της άφησε εκείνη η απόφαση.
Τον χειμώνα του 1940 εκείνον τον παγερό χειμώνα η Μαρουσώ στην καλύβα που έμενε δέχτηκε μια απρόσμενη έκπληξη.
Χτύπησε η πόρτα και όταν άνοιξε......
Εμφανίστηκε εκείνος.
Λοιπόν;;;
Θα μου δώσεις την απάντηση σου;
Ξανά μαζί του είπε η Μαρουσώ.
Ξανά μαζί και έτρεξε στην αγκαλιά του και τον φίλησε.
Ναι δέχομαι του είπε.
Δέχομαι να γίνω γυναίκα σου.
Πάντα σε αγαπούσα της είπε εκείνος.
Πάντα είχες μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Εκείνος και η Μαρουσώ το βράδυ εκείνου του δύστροπου Γενάρη έγιναν ένα.
Κι ας είχαν περάσει τόσα χρόνια.
Η Μαρουσώ τελικά ήταν κρυφά ερωτευμένη μαζί του.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η δίκη τους ιστορία.
Μια ιστορία αγάπης.
Ίσως όχι τόσο καλογραμμένη για εμάς τους αναγνώστες, όμως μια ιστορία αγάπης που άντεξε τον πόλεμο,τις κακουχίες και την στέρηση της ελευθερίας.
Δεν θα την άφηνε εκείνος.
Το βράδυ του βομβαρδισμού έφυγε και πήγε στο μέτωπο να πολεμήσει.
Τον βρήκε η σφαίρα όμως στάθηκε τυχερός γιατί η αγάπη του για την Μαρουσώ τον κράτησε δυνατό.
Δεν έδωσε εσκεμμένα σημεία ζωής γιατί ήθελε να εμφανιστεί στη ζωή της την κατάλληλη στιγμή.
Τα ήξερε όλα.
Κι όταν ήρθε η ώρα έδρασε.
Η Μαρουσώ κι εκείνος έζησαν ευτυχισμένοι.
Χρυσάνθη Σεργίνη
Comments